Mottig

We hebben in dit land politici die dwepen met Dalrymple. Die vindt dat mensen die problemen hebben dat aan zichzelf te danken hebben want ze handelen uit gemakzucht en missen verantwoordelijkheidszin. De verzorgingsmaatschappij is voor zijn aanhangers een doorn in het oog. Ze willen verandering. Maar er is al zoveel veranderd. Sinds 1 januari 2015 is de leeftijdsgrens voor SWT (het vroegere brugpensioen) opgetrokken naar 62 jaar. Landingsbanen worden pas mogelijk vanaf 60 jaar. De pensioenleeftijd is opgetrokken naar 67 jaar, meer dan de gemiddelde gezonde leeftijd (= 65,5 jaar). Oudere werklozen en bruggepensioneerden moeten tot hun 65ste beschikbaar blijven voor de arbeidsmarkt. De pensioenbonus (een extraatje boven op het wettelijk pensioen dat in 2007 werd ingevoerd om mensen aan te moedigen langer te werken) is afgeschaft. Het tijdstip van uitbetaling van de groepsverzekering is bij geluk van leven op de wettelijke pensioenleeftijd. Het rendement is drastisch verlaagd onder druk van de financiële markten. De werkloosheidsvergoeding is gezakt van 75% naar 65% van het begrensde loon. Bij onvrijwillig deeltijdse werknemers is de aanvullende uitkering gehalveerd hoewel de caissière in uw supermarkt misschien liever voltijds wil werken. Oudere langdurig werklozen verliezen hun anciënniteitstoeslag van de RVA. (Maar eventjes tot 29% minder inkomen.) Jonge schoolverlaters zonder toereikend diploma moeten bij werkloosheid tot hun 21 jaar wachten op een inschakelingsuitkering. Deze is beperkt tot de leeftijd van 25 jaar. Ongemotiveerd tijdskrediet is afgeschaft. Wist je dat slechts 0,4% die gebruikte voor een wereldreis? In de ziekteverzekering worden inactieve werknemers geactiveerd. De economie zit in het slop en de bedrijven hebben het moeilijk. De enige oplossing zijn jobs, jobs en nog eens jobs. Er was een indexsprong vanaf 1 april 2015 en daardoor geen enkele indexering van lonen, uitkeringen en pensioenen tot er 2 % aan koopkracht is ingeleverd. Heeft dit nu jobs opgeleverd? Wie zal het zeggen. Voor de bedienden werden de maximale opzegtermijnen drastisch verlaagd. Vroeger had een bediende met ± 30 jaar dienst recht op ongeveer 30 maanden opzeg, nu nog op een kleine 17 maanden. Van deze 17 maanden moet de werknemer nu zelf zijn outplacement betalen. Het rechtmatig afdwingbare willekeurig ontslag bij arbeiders werd vervangen door de papieren, juridisch onbruikbare, ontslagmotivering. Nu wenst de regering ook nog de proefperiode terug in te voeren. Zo kan de werkgever afdanken zonder dat dit hem geld kost. In juli kwam er de lang gevraagde Tax-shift. Een belangrijke lastenverlaging voor de werkgevers (34% werkgeversbijdrage wordt 25%) met als doel, jobs, jobs en nog eens jobs. Er kan echter geen zekerheid gegeven worden over deze jobs. Daarboven kwamen verminderingen van de sociale bijdragen. In de horeca zijn de flexijobs gecreëerd. Flexijobbers betalen hun eigen vakantiegeld, verdringen reguliere voltijdse banen en kunnen opgeroepen worden wanneer het de werkgever past. Voor Open VLD voorzitster Trutten is het nog maar een testcase. De klap op de vuurpijl is de afschaffing van de 38 urenweek. De bestaande flexibiliteit moet onderhandeld met de sociale partners en dat is tijdverlies. Het idee is nu om maximum 45 uur of minimum 31 uur per week te werken maar de werknemer zal niet mogen kiezen. Als je rolluiken plaatst, in het Toeristische sector werkt of ijs maakt, ben je nodig wanneer de zon schijnt en iedereen verlof wil. Gepaste kinderopvang zal ook niet simpel zijn. De overurentoeslag valt weg en dus verliest de werknemer weer. Wat overuren betreft zal de werknemer kunnen kiezen om de eerste 100 overuren te laten uitbetalen of omzetten op een loopbaanrekening. Die loopbaanrekening kan de werknemer later gebruiken om zijn tijdskrediet of werkloosheid zelf te betalen. Interimmer kan je blijven voor onbepaalde tijd. De economische werkloosheid wordt verstrengd. Jongeren die niet voldoen aan de werkloosheidsreglementering zullen hiervan niet meer kunnen van genieten. Werklozen kunnen wel een bijberoep starten en werkgevers (+ 20 werknemers) moeten investeren in vorming zonder loonkostenverhoging. Werknemers met een variabel uurroosters kunnen 1 dag vooraf verwittigd worden of ze al dan niet moeten werken. Wat weeral met de kinderopvang? De nacht zal pas beginnen vanaf 22 uur. Werknemers kunnen verlofdagen schenken aan collega’s die zwaar zieke kinderen opvangen. Alsof dat nog niet erg genoeg is, liet minister Peeters op 17 april in De Standaard optekenen dat de Regering in juli pas écht diep gaat snijden. Ja wablief zeg. Wanneer houdt dat op? Ik word er mottig van.

Iedereen vogel

Ik werk een team met allemaal vrouwen. Het is niet anders. De oudste dame gaat binnenkort op pensioen. Ze is zot van vogels en kent er een pak. Om dat te kunnen, moet je veel tijd in de natuur doorbrengen. Een luidruchtige aard zal wellicht niet helpen. Onlangs kreeg Frie van ons een bos bloemen. De bloemist voegde er een vrolijk detail aan toe dat de jarige onmiddellijk herkende. Als een volleerde ornitholoog onderwees ze ons over het type, de familie en belangrijkste kenmerken. Alleen het bouwjaar ontbrak maar ze leven misschien ook niet zo lang. Dat moet ik haar bij gelegenheid eens vragen. Interesses van mensen moeten gestimuleerd. We hebben nog talent. Twee andere medewerksters zijn bovengemiddeld geïnteresseerd in de menswetenschap. Zij hebben niet veel aanmoediging nodig. Ze prikkelen zichzelf en ik moedig hen daarin aan. Een tijd geleden kochten ze al een gigantische vogelencyclopedie. We wisten toen nog niet hoeveel kennis er al was en beseften later dat onze collega het boek zelf had kunnen schrijven. Geen geschikt cadeau dus. Ander en beter. Onze karakterkundigen hadden snel een nieuw plan. Op de Totemzoeker vonden ze voor ieder teamlid de gevederde evenknie. Eén vogel, één collega, één foto voor elke maand van de verjaardagskalender. Zo zal onze jonggepensioneerde ons nooit meer vergeten. En wij hebben ons kostelijk geamuseerd bij de zielenleer. Ik blijk trouwens een Smelleken. Die is dapper, doordacht, geduldig, lenig en snel . Daar kan ik wel mee leven. Het is een goede teambuildingactiviteit. Moet je ook eens doen.

Karakter

Mijn dochter en ik. Behalve een weelderige haardos en groene ogen hebben wij ook een pittig karakter gemeen. Gisteren was ze boos. Haar best friend forever had haar onlangs een mooie kamerplant met zelfgemaakte pot cadeau gedaan. Zorgen voor, is (nog) niet de sterkste kant van onze oudste. Misschien is dat omdat er nog te goed voor haar wordt gezorgd. Wie zal het zeggen. Toen de plant het liet hangen, heb ik het levensvatbare maar verslenste deel op de composthoop gegooid en de cache-pot op het terras laten staan omdat een andere taak plots dringender en belangrijker was. Ik rook weleens (=heel af en toe) een sigaretje en dropte zonder erbij na te denken twee maal assen in de mooie bloempot zonder bloem op ons terras. Dat had ik niet mogen doen want ze heeft het gezien. Toen ik gisteren thuis kwam, werd ik onmiddellijk tot de orde geroepen. Dat is natuurlijk niet waar je op zit te wachten nadat je een hele dag in de weer en een paar uur in het verkeer bent geweest. Ze was echt kwaad. ‘Ik kak toch ook niet in jouw schoenenkast’. Die zat. De preek ging van de pot naar de assen en wat eraan voorafgaat, het roken. Dat het mijn luie darmen activeert vindt zij maar flauwekul. Ze vermoedt dat er betere medicijnen bestaan dan een nicotinestok. De meest fervente van de anti-Tabak lobby woont bij ons in huis. Zoveel is zeker. Ik heb onmiddellijk de pot netjes schoon gemaakt en hem samen met enkele sorry’s overhandigd. Nadat ze hem droog in ontvangst nam en de deur van haar kamer zonder planten dicht deed, maakte ik een vreugdesprongetje. Op een dochter met een straf karakter kan een moeder alleen maar fier zijn. Ze had die dag al flink standgehouden toen de hele klas inclusief leerkracht hadden beweerd dat Auschwitz in Duitsland in plaats van Polen ligt.

Ploegen

Het kan bijzonder frustrerend zijn zaadjes te planten die geen wortel schieten. Je neemt initiatief, schrijft een nota, maakt een schema en er gebeurt niets mee. Ik maak het regelmatig mee. Het helpt niet om iets te produceren en af te leveren. Je moet eerst nog klanten zoeken of reclame maken want anders verdwijnt het met de tijd in volle mailboxen. Ik heb dat al een paar keer ondervonden en begon dan maar te bloggen. Dat ze het godverdomme daar lezen, ik ga er niet mee leuren. Tot ik op een middag ging lunchen met mijn mentor, een bijzonder wijze madam. Ik ventileerde over mijn gesukkel. Zij reageerde als een volleerde boerin. Je moet een diepere voor trekken. De wortels moeten dieper. Voor grote concepten of verregaande ideeën is dat zeker zo. Medestanders moet je zoeken. Bondgenoten ook. Aantonen wat jij kan doen of betekenen in plaats van overdonderen met wat je al gedaan hebt. Want dat kan, naast goed bedoeld, ook bedreigend zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Ik moest van die mentor nog iets aan mijn baas vragen en had ineens een toegangsticket voor een gesprek. Heb je mijn schema gezien? Wat denk je ervan? Is het bruikbaar? Het bleek tussen de mazen van het e-mailnet geglipt. Niet gezien. Niet alleen ik maar ook mijn producten bleven onbekend en onbemind. Mijn baas leek gegeneerd en ik eindelijk gehoord. We trokken een diepere groef en overliepen mijn schema. Ik kreeg terug energie en paste het aan. Het werd besproken en gebruikt. De diepere voor is getrokken en de zaadjes kunnen wortel schieten. Het wordt lente. Ik heb weer iets geleerd.