Veel volk

Vandaag ben ik voor de tweede keer in één week naar Brussel gegaan en ik had veel volk mee (of zij mij). Dinsdag was er een vakbondsbetoging met 70.000 manifestanten. Vandaag was er een loopwedstrijd met 40.000 lopers. Je moet het maar doen. Er zijn een aantal gelijkenissen;

• Er komt een massa volk op af. Deelnemers én supporters. Ze maken er samen een groot feest van.
• Ze zijn gemotiveerd en hebben een doel. Ze doen het niet zomaar. Ze willen er iets mee bereiken.
• Het evenement is goed voorbereid en voortreffelijk georganiseerd. Dat is ook nodig om de veiligheid te kunnen garanderen.
• Brussel is een mooie stad met brede lanen. Je kan dit soort bijeenkomsten moeilijk organiseren op een landweg in een dorp. De straat is er te smal en een massa laat zich niet in een 2-aan-2 keurslijf duwen. Sportmensen tasten graag de grenzen af. Vakbondslui kleuren graag buiten de lijntjes. Het is op dwarsliggers dat de treinen rijden, weet je wel. Dat werkt dus niet.
• Het komt er ook op aan in de kijker te lopen om publieke opinie en politiek te beïnvloeden.
• De terreurdreiging, de slechte staat van de tunnels en de vraag naar meer groen in de stad, zorgen voor alternatieve routes en dat is een aangename afwisseling als je er bijna altijd bij bent.
• Na afloop zijn deelnemers en sympathisanten gelukkig met de goede afloop.
• Je wordt er beter in naarmate je meer oefent, al wil ik aan de Regering en werkgevers in dit land toch vragen om niet te overdrijven.

Zijn er ook verschillen? Ja, zeker;

• Soms doet de Koning mee. Drie keer raden wanneer.
• De premier of andere hoogwaardigheidsbekleders komen voor de sport en voor niets anders.
• Op het vlak van veiligheidsmaatregelen zijn er een helikopter en ziekenwagens of matrakken en waterkanonnen.
• Je wordt sneller moe van lopen maar van de actie krijg je hoofdpijn. Die verdomde bommetjes!
• De berichtgeving in de pers is ook anders. Helaas zijn er bij een betoging wel eens relletjes. Doodjammer voor de vele mensen die het wel goed bedoelen.
• Je krijgt snel de uitslag. Op het resultaat van de betoging is het helaas nog even wachten.

Dankjewel Brussel. Tot de volgende keer.

Iedereen coach

Het Centrum voor loopbaanontwikkeling is 10 jaar en dat verdient een feestje mét inhoud. Arnaut Van den Bossche warmt op met hilarisch herkenbare situaties op het werk. Jef Clement van het Centerforselfmanagement kent iets van coachen en is er één. Coachen is volgens hem het uitlokken, ondersteunen en begeleiden van leren. Jef zette zijn schouders onder het project Iedereen coach en na een lezing van hem wil je er zo aan beginnen. Ik kan zijn opleiding iedereen aanbevelen. Zijn theorie is eenvoudig, helder uitgelegd en goed gedoseerd. Hij gebruikt herkenbare voorbeelden die blijven hangen. Dat wilt echter nog niet zeggen dat het ook gemakkelijk is om te doen. Vijf lessen om van start te gaan;

1. Het begint voor het begint. De manier waarop je naar iemand kijkt, bepaalt hoe het voor hem of haar ontvangen wordt. Wees daarom altijd benieuwd.
2. Kijk ontspannen naar wat binnen komt. Laat mensen vertellen en stel vragen. Gooi balletjes. Je helpt meer door te helpen zelf het antwoord te vinden.
3. Maak helpen comfortabel met feedback. Kritiek is vooral moeilijk wanneer waardering en kritiek uit balans zijn. Begin, doe het vaak en houd het klein.
4. Durf uitdagen. Vaak hebben we evenveel schrik om te schitteren dan om te mislukken maar hoe geweldig is het als we in iets groots kunnen lukken?
5. Geef ruimte aan lastige dingen. Wanneer boosheid, angst, twijfel of andere gevoelens gehoord worden, kunnen ze zakken en ontstaat ruimte voor nieuwe dingen.

Ik vraag me af waarom er nog geen TED-filmpje van Jef is. Het is toch een idee waard om te verspreiden, niet?

Futuren

Stel, je gaat naar een begrafenis, je parkeert je wagen, stapt naar de plaats van afspraak, condoleert de familie en dan …je kijkt in de kist en … jij ligt daar. Je bent op je eigen begrafenis. Oei, die had je niet zien aankomen. Enkele mensen die dicht bij je staan, zullen straks het woord nemen; een familielid, een vriend, een collega en iemand van de club. Wat zullen zij over je zeggen? Wat zou je willen dat ze vertellen? Hoe wil jij gezien worden? Wat is belangrijk voor jou? Het komt niet van mij maar van Stephen Covey. Ik las het in zijn boek De 7 eigenschappen van effectief leiderschap. Het is een sterke oefening in futuren waarop je eindeloos veel varianten kan bedenken. Futuren is wat een sprinter ook doet wanneer hij in gedachten zijn race loopt. Met verbeeldingskracht kan je het onvoorstelbare voorstellen en proberen bereiken. Iemand in mijn omgeving is vijftig geworden en heeft zichzelf grondig bevraagd; hoe ga je je verjaardag vieren? wanneer? met wie?Jaarlijks geeft zij op haar verjaardag bloemen aan haar moeder. Dankbaar voor het leven haar gegeven. Twaalf maanden voor haar halve eeuw is bereikt, schrijft de jarige elke werkdag een brief naar iemand of iets die veel voor haar betekent. Van een oud lief en een inspirerende leerkracht over een favoriet koekjesmerk tot de collega’s van het werk en meer. Tegelijk organiseert ze drie activiteiten die ze graag eens met anderen wil doen. Spelletjes spelen met speelvogels. Kokerellen met koks en/of lekkerbekken. Wandelen met de sportievelingen in haar netwerk. De apotheose is een staptocht van Oost naar West langs de Belgische kust. Liefhebbers kunnen intekenen voor een onderdeel van het traject om haar te vergezellen. Ik heb gisteren gestapt van Bredene naar Westende en ik heb er enorm van genoten. Ik nomineer haar voor Planner van het jaar. Als er nog geen patent is genomen, is het idee nu al gepikt.

Wandelen

Zeven voordelen van wandelen:

1. Je moet niet ver gaan. Je kan het eigenlijk overal. Je noteert knooppunten of download ze op je smartphone en weg ben je.
2. Het is niet duur. Je hebt behalve stevige wandelschoenen weinig nodig. Wij hebben tegenwoordig ook een monster van een rugzak mee maar echt waar dat is om te oefenen.
3. Je bereikt een doel en dat is altijd fijn want na inspanning volgt ontspanning. Ons doel deze zomer is de muur van Hadrianus een tocht van 135 km in het hoge noorden van Engeland. Later als ik groot bent, wil ik graag nog andere wandelbestemmingen bereiken. Er zijn er genoeg.
4. Het past bij alle weersomstandigheden. Al moet je je een beetje voorbereiden Into the wild. In ons Monster zit daarom een geweldig modieuze poncho.
5. Je beweegt gezond en dat is goed voor de conditie. Het is zeker niet belastend voor jezelf of je omgeving. Als je je afval mee neemt, vindt die omgeving je niet storend. Dat is ook mooi mee genomen.
6. Je bent buiten en leert leven met de natuur zoals in Wild. Een beetje voorkennis kan nuttig zijn.
7. Je kan het combineren met andere dingen als babbelen, brainstormen, coachen, zingen en veel meer en dat is niet met alles zo.

Als ik Into the wild en Wild lees of zie, wil ik maar één ding en dat is inpakken en vertrekken. Heb jij dat ook?

Schotland

Wil je een vakantietips? Ga naar Schotland. Een maatje van mij wilt haar kinderen alle werelddelen laten zien. Fijn voor haar en hen. Ik luister liever naar hun verhalen. Met vijf ga je beter voor een alternatief idee. Aan Europa hebben wij voorlopig genoeg. Kamperen is de mooiste zomersport waarvan je alleen maar jonger wordt. Vorig jaar gingen wij naar Schotland. We kochten een tent en gerief, stopten ons hebben en houden in bakken, maakten een reisschema (helaas, mijn man is niet te verkrijgen via hyperlink). Klaar. Een shuttle bracht ons in Folkestone en vanaf dan reden we links. Als iedereen dat doet, volg je best. Voldoende rust, lekker eten en veel beweging doen de rest. De beklimming van de Ben Nevis op 1.345 kilometer bijvoorbeeld. Of dolfijnen spotten. Leesvoer mag niet ontbreken. Om goed te slapen drink je whiskey van een stokerij die je ook bezoekt. Schaapjes tellen is moeilijk want er zijn er te veel. Joggen raad ik niet aan. Ik ben uitgescholden door een brutale Onslow en ondervind nogal altijd gehoorschade. Een rondreis via York, Musselburgh, Edinburgh, Inverness en Loch Ness naar de Highlands. Een tijd in Dunvegan op het eiland Skye. Langs Fort William en Glasgow terug naar huis. De voorbereiding is een stuk van de reis. Een week na thuiskomst, kan je nagenieten met een fotoboek. Er zijn nog zekerheden voor wie goed kan plannen. Het vakantielied blijft ook hangen. Voor deze editie bedacht onze jongste een eigen versie ‘Het is geen kip maar een haan’ op Dare van de Gorillaz“. Schotland is de ideale vakantiebestemming voor wie kan leven met; niet te warm, niet te droog en gezelschap van migees. Het is er onbeschrijflijk groen en mooi. Er zijn geen Nederlanders of ander lawaai. De mooiste plekken beginnen daar waar de Japanners hun draad stopt en terug opgewonden naar de bus terug keren. Het was een ongelooflijke ervaring en ik wil zeker nog terug. Liefst in een geruite Volkswagen minibus.

Julia

Julia wordt eenentwintig. Dat denk ik toch. Ik heb me ooit laten vertellen dat je bij katachtigen maal zeven mag doen. Het is nu 3 jaar geleden dat de kinderen mij danig uit mijn comfortzone hebben gehaald. Dat lijkt alsof ze dat ervoor nog niet hadden gedaan maar niets is natuurlijk minder waar. Deze keer deden ze me echt op mijn grondvesten daveren. Na een affichecampagne van de jongste, moest ik het onderspit delven. Aan de reclamemakers van dit land kan ik alleen maar zeggen dat er concurrentie op komst is. Het beslissingsproces over de naam voor ons huisdier was best aangenaam. Na de nominatie, volgde de verkiezing. Julia werd unaniem weerhouden. Billy en Trixie zijn nog bruikbaar voor eventuele kleinkinderen later. Over de opvoeding werd langer gebakkeleid. Wie bij ons wilt wonen, moet zich aan de regels houden. Zo simpel is dat. Ik wil geen stukken. We hadden net beslist een nieuwe hoeksalon te kopen, een grote voor vijf mensen en een beest. Ook de discussie over één van stof (hij) of één van leer (ik) had ik verloren. Voor de kat werd dan een stuk fleece toegevoegd. Sorry Jani, het is maar een dekentje en ze blijft er toch maar mooi op liggen. Onze poes wordt goed verzorgd. Vooral door de jongste. Het moest eraan mankeren na alle maneuvers die ze ervoor over had. Mijn rol beperkt zich tot het aanschaffen van kattenvoer. Gelukkig eet ze alleen droge brokken. Wat ze daarnaast nog binnen speelt, wil ik niet weten. Mijn man gaat met haar naar de dierenarts. Ze heeft daar een geboorte/- en opvolgboekje waar Kind & gezin wat van kan leren. Onze Julia is naast proper ook schattig. Ze heeft zelfs een rustgevend effect op mij en is niet vals. Dat laatste lijkt negatief benoemd maar is positief bedoeld want niet alle poezen zijn even poezelig. Sommige katten zijn zelfs kattig. Die-van-ons mag er zijn. Ik zou ze niet meer kunnen missen.

Haan

Geen van de mensensoort. Zo hadden we er al één en die wil ik voor geen geld van de wereld kwijt. Je hebt trouwens best maar één haan in het kiekenkot. Het gaat over een decoratief exemplaar. Een flamboyant geval met een hoek af. De kans dat die haan ons wakker kraait is bijzonder klein. Hij heeft wel een bel en is bruikbaar voor de buurman als hij ons nodig heeft. Met twee verlengde weekends op rij is plannen maken toch net iets gemakkelijker dan anders. Je moet minder kiezen. Er is ruimte om voor meer. Eén dag stappen, één dag fietsen en één dag klussen aangevuld met andere lusten en lasten. Het Pinksterweekend is er kermis én rommelmarkt in het park en ga je toch eens een kijkje nemen. Je stopt elk een briefje en een paar losse centen in de zakken en weg ben je. Hij denkt voor een pintje. Zij ziet een kans om cuberdons of een andere lekkernij te scoren. Ik heb nooit goed begrepen wat mensen hebben aan rommel tenzij sjacheren en marchanderen. Bewondering heb ik voor hen die voor dag en dauw in de weer zijn om anderen te laten rommelen in wat ze mogelijks toch niet kopen. Heel soms kom je iets tegen met karakter. Vaak weet je van die spullen later nog waar en wanneer je ze op de kop hebt getikt. Dat weet je van een aankoop in de winkel doorgaans niet meer.We zien achtereenvolgens een zinken teil om drank te koelen, een gigantisch schaap geschikt voor een grotere tuin als de onze en beesten met bellen. Al wat je maar wil. We vallen voor de haan en tellen onze centen. Verkocht. Geen druppel drank. De neuzen gaan aan onze neus voorbij. We verdwijnen langs hetzelfde veld als we gekomen zijn en bedenken wat de kinderen nu weer van ons zullen denken. En onze buurman. Hij mag bellen als hij ons nodig heeft. De haan zal niet kraaien.

iPhone

Ik ben een duurzaam type. Dat klinkt hipper dan het is. Ik kom uit een arbeidersgezin, ben jong getrouwd en wilde snel kinderen. Eén van die kinderen is me in lengte ondertussen al voorbij gestoken. De kosten zijn evenredig met hun lengte toegenomen. Laat ons zeggen dat het organisch is gegroeid om ervoor te zorgen dat zaken lang mee gaan en de toekomst niet al te zeer wordt belast. Anderzijds gooi ik gemakkelijk weg. Alles wat ik Marie Kondo-gewijs niet nodig heb of me niet gelukkig maakt toch. Mijn man die in de Kringloopwinkel werkt, brengt alles wel terug. Ik heb niet zo veel nodig en voor alles een uitleg. Schoenen, handtassen en juwelen classificeer ik onder verzorging en zijn dus noodzakelijk. Boeken, cultuur en reizen zorgen voor groei en ontwikkeling en dat is dan weer van levensbelang plus een investering voor de toekomst. Ik koop me arm aan boeken maar de tweedehands en digitale versie krijgt voorrang. Mijn loopschoenen zijn na een jaar op gelopen. Mijn koersfiets is van iemand anders geweest. Met de fiets die ik kreeg toen ik twaalf was, heb ik maar liefst drieëntwintig jaar rond gereden. Ik ben best zuinig en heb het lastig met foliekes voor mezelf. Zijn ze echt wel nodig? Word ik er gelukkiger van? Dit is ongetwijfeld het gevolg van een jeugd uit diepe borden en vakanties in Niverance. Het leven is relatief eenvoudig tenzij je het ingewikkeld maakt. Sinds een paar dagen zit er een serieuze dwaasheid in mijn hoofd. Ik wil namelijk een iPhone. Voilà, het is eruit. Al jaren loop ik te zeuren dat dat toch niet moet. Dat er goeie alternatieven zijn maar ik maakte mezelf wat wijs. Althans dat vrees ik nu. Die Windows Phone is toch niet dat. Ik mis Apps, betere foto’s en meer. Het meisje uit Peer wil een Apple maar zowel de tijd als het fruit zijn nog niet rijp. Ik heb er meer van nodig. Iemand tips voor een goeie oogst?

What can I do

Vrijdag de dertiende was een geweldig dag. Ik begon hem met een fijne babbel op een zonnig terras in de stad en eindigde in Den Hof toen de zon al lang was gaan slapen. De hele week was er thuis gedebatteerd over een optreden in Het Depot. Allemaal, niemand of een deel van het gezin. Met een 10-beurtenkaart van deze concertzaal komen wij geen maand toe. Twee kinderen kozen voor het pretpark met de scouts. Ik had de kans een drukbezette vriendin te zien. Twee bleven er over. Zij konden naar het laatste optreden van Leon Bridges in Belgenland. Mijn vriendin en ik aten scampi’s, dronken Chardonnay en verbeterden leven en werk en bij uitbreiding de rest van de wereld. Het lukt ons niet om niet over het werk te babbelen. Vader en dochter genoten van het optreden en zegden heel regelmatig ‘dit zou mama geweldig vinden’. Ik wil geen vent die me mama noemt dus hij noemt me anders. Deze ochtend voelde ik de bui al hangen. Ik zag eerst het T-shirt, dan de LP (ja, wij luisteren veel vinyl) en hoorde vervolgens het enthousiaste verhaal doorspekt met ‘dat had jij geweldig gevonden’. ‘What can I do‘, zong ik dan maar. Spijt is wat de koe schijt en daar doe ik niet aan mee. Ik had ook een fijne avond. Vandaag ga ik die plaat draaien en doen alsof het gisteren is in Het Depot. Ze is nu ook van mij. Ik ga dansen en genieten. En als ik dan toch aan het dromen ben, dansen die vriendin van gisterenavond en die kennis van gisterenochtend lekker mee. Heerlijk toch.