Blinkende wangen

Soms vraag ik me af of ze hier eigenlijk nog woont. Stiekem is ze nu al een beetje op kot. In de top van ons huis. Ze bewoont er de grootste kamer. Deels atelier en deels gezellige ruimte. Ze is creatief en bezig met de weg die volgt op de middelbare school. Ik volg haar op Facebook, Instagram en Pinterest. Zij mij ook. In het echte leven praten we gelukkig over alles wat daar buiten gebeurt. Het was een confrontatie toen ik deze week weer in Nederland was en de gelegenheid nam om een vriend en klasgenoot uit mijn middelbare schooltijd te bezoeken. Hij en zijn vrouw leven midden de pampers. Een peuter van bijna twee en een baby op komst. Ik kocht een boek en mocht nog eens voorlezen uit Dikkie dik. Ik was bijna vergeten hoe fijn het is om een pasgewassen uk in zachte stof met blinkende wangen en stralende ogen te vertellen over de fratsen van een poes. Dat kan thuis niet meer. Met een podcast in de hand, rijd ik door het ganse land en terug naar België. Ik kies een aflevering van Touché. Friedl’ Lesage interviewt Dick Swaab. De neurobioloog stelt dat het beter zou zijn om de volwassenheid te verschuiven van achttien naar vierentwintig jaar. De leeftijd waarop wij onze eerste kind kregen bijna achttien jaar geleden. Fijn om te horen. Wij geven geen papjes en badjes meer. In bed kruipen ze ook alleen. Ik wil alleen nog een kus voor het slapengaan en ben pas gerust als ze allemaal onder de wol liggen. Als ze nog eens voorbij glipt om een kommetje yoghurt te scoren, ga ik bij haar zitten. Ik vraag waar ze mee bezig is en of het lukt maar krijg weinig antwoorden. Ik gooi het over een andere boeg en zeg dan maar onomwonden dat ik contact wil. Mijn stijl. ‘Vertel jij maar’, zegt ze. ‘Oh, heb ik dan een boeiender leven dan jij’, stamel ik. Ze antwoordt ‘Vandaag wel’. Ik lach. We lachen. Haar wangen blinken en haar ogen stralen. Fijn om te zien.