Plooifiets

Er zit een plooifiets in mijn hoofd en dat is niet zo handig. Hij hoort eigenlijk onder mijn achterwerk. Het idee verdween even naar de achtergrond, toen een collega onlangs zijn vingers per ongeluk tussen zijn opklapbare tweewieler stak. Dat zou mij ook kunnen overkomen. Toen één van mijn wandelende spiegels me terug gaf dat ik er moe uitzag en een collega glunderend vertelde dat hij een vouwfiets had gekocht, kwam het vervoermiddel weer in gedachten voorbij. Ik zat er nog steeds niet op. Gisterenavond ging ik naar Anton Walgrave. Het eigenzinnig songwriterstalent doet niet meer mee aan het commerciële circus. Hij gaat liever op zoek naar de essentie en geeft enkel nog huiskamerconcerten. In dit geval op de Trolieberg. Niet bepaald de drukste buurt van Leuven. Zo zat ik bij warme mensen in de sofa met een Walt gin-tonic in de hand. Twee gitaren, een prachtige stem en een reeks pedalen en knopjes. Bindteksten over authenticiteit, duurzaamheid, solidariteit, diversiteit en yoga. Op blote voeten. Voel je het komen? Juist. Die mannen waren daar met de plooifiets en een beetje met de trein. Als die dat kunnen met hun materiaal, is er eigenlijk geen excuus meer. Muzikanten krijgen op de meest onmogelijke momenten een ingeving van muziek of tekst. In mijn hoofd ontstond dit stukje. De zanger verwees naar de film Falling down. Ik voelde me even Michael Douglas en droomde dat de mottige neonverlichting in de file op de Mechelsesteenweg ter hoogte van Kampenhout Sas me te veel werd. Ik stapte uit en marcheerde over de brug. Net op tijd bedacht ik dat ik moest sturen en trappen. Ik vouwde mijn mindset op en klapte een beter idee uit. Zou de Kerstman ook plooifietsen hebben?