Greep

Greep krijgen op je leven is een bouwsteen voor geluk. Onze koters zijn goede grijpers. Dat is altijd al zo geweest. Toen de jongste tien was en na lang zeuren toestemming kreeg om alleen via een veldweg naar de vlakbij gelegen supermarkt te fietsen, vond ze daarna dat ze ook alleen naar de school kon. Ze ging immers ook al alleen naar de winkel. Dat is toch hetzelfde zeker! Wat is het probleem? Onze achttienjarige gaat nu op kot. Ze heeft een studierichting gevonden die de oudste en grootste universiteit van ons land vlakbij huis niet aanbiedt. Je moet het maar doen. Het lijkt een grote stap om in een andere stad te gaan studeren maar ach ze heeft pas drie weken in Thailand rondgetrokken. Ze leerde daar met een brommer rijden, trok door het woud en geraakte even verdwaald in Bangkok. Wat betekent Gent nog als je je plan kan trekken aan de andere kant van de wereld? Het is maar één kamer op slechts één uur sporen van huis! Wat is het probleem? Zelfstandige kinderen hebben voordelen. Maar elk voordeel heeft een nadeel. Ik las deze week op de trein in de Metro dat een kotstudent 12.425 euro per jaar kost. Dat had ik precies al gevoeld in mijn portemonnee na de waarborg voor dat kot, het inschrijvingsgeld voor de opleiding en de aanschaf van een MacBook. Ik moet geen resultaatsverbintenis maar verwacht wel dat de inspanningen navenant zijn. Dat is toch geen probleem? Onze kids weten wat ze willen en zijn best wel kostenbewust. Voor of na de scouts gingen ze gisteren alle drie op kinderen of dieren passen. Laat ze maar bouwen aan hun geluk. Ik leer de greep ook loslaten.

Teambuilding

Collega’s en groei zijn belangrijke factoren voor een prettige werkomgeving. Jaarlijks krijgen wij ‘leefgeld’ voor een teamversterkende activiteit. Vorige week vrijdag probeerden we zo na kantoortijd te ontsnappen uit een escape room en gingen uit eten. Heel tof allemaal maar ons team heeft meer ambitie. Toen we brainstormden over een vorming, training of opleiding voor het team, ging onze fantasie met ons aan de haal. Doorgaans hebben we een vrij ernstige taakomschrijving die we degelijk en met plezier tot een goed einde proberen brengen. Nu mocht elk teamlid suggesties doen voor meer groei en ontwikkeling. De criteria; het moet verbinden en versterken voor de toekomst, we moeten er zowel individueel als collectief uit leren, het mag uit onze comfortzone zijn maar iedereen moet het zien zitten. Wie zoekt die vindt. We zochten inspiratie bij weg met de baas en werden uiteindelijk aangesproken door de fascinerende ezel-spiegel. We zijn nochtans gewoon ermee te werken. Haha. Flauw. We wilden iets met beesten doen, erover reflecteren en wie weet ons gedrag aanpassen en verbeteren. Daarnaast wilden we testen of crime control en hun inzet van acteurs het aangeleerde beter zou integreren in ons dagelijkse doen en laten. Iedereen had al ervaring met opleiding en vorming om kennis en vaardigheden te leren. Trainen op een attitude zou pas meerwaarde genereren. En dus klopten we af. Uit de comfortzone. Check. Liefdevol kritisch feedback leren geven en elkaar versterken. Check. Interessant apart en in groep. Check. Samen ginder geraken en terug komen, werkt ook verbindend. Check. Het zou ons kunnen motiveren nog beter te worden in dat we doen. Toekomstgericht. Check. We geraakten maar niet uit gegiecheld over de locatie in het hol van Pluto. Oplossingsgericht als we zijn hebben we alle opties overlopen; overnachten, de trein nemen op een ontiegelijk uur, het wereldrecord met te veel volk in één auto, fietsjes huren aan het station, een taxi of een combinatie van dat alles. Ook de gepaste kledij gaf aanleiding tot joleit; botten om in de stront te staan en jassen om naar het front te trekken. We zijn allen vrouw dus ook wat we gingen eten, hield ons bezig. Koekjes en pralines zijn er op elk werkoverleg al in overvloed. Dat zou ook nu weer niet mankeren. Zo trokken wij deze morgen voor dag en dauw even terug in de tijd naar een boerengat net voor de Franse grens. Als kennismaking benoemden we het dier in elk van ons. Of we nu actiegericht of afwachtend zijn, zelfzorg is ontzettend belangrijk. Wie meer impact wil, moet letten op de kwaliteit van zijn boodschap en de kans op aanvaarding. Lichaamstaal is daarin heel belangrijk, de stem is van belang en uiteindelijk telt de boodschap ook. Je kan daar veel over zeggen maar doen is nog iets anders. Hoe begin je daaraan? Zoals een piloot begint te vliegen in een flightsimulator hadden wij ook een veilige omgeving nodig waar we konden stoppen, herstellen, terugspoelen en nabespreken. Het wel of niet hebben van respect en het wel of niet zeggen wat je denkt, maakt dat we sub-assertief, manipulatief, agressief of assertief communiceren. En dus oefenden we op erkennen, stiltes laten en de kapotte grammofoonplaat met de BOOM-techniek. Beschrijf de situatie. Omschrijf het gevoel. Wat is de oplossing? Is er medewerking? Na de middag gingen we aan de slag met vijf ezels. Die zijn intelligent, gevoelig en eigenzinnig en via natuurcoaching leerden ze ons nog veel meer over onszelf en ons team. Nog meer doenisme. Het kon vandaag niet op. Het was een topdag met een topteam. Collega’s en groei, meer moet dat niet zijn.

Keuzes maken

Het enige dat ik (bewust) laat rondslingeren in huis zijn boeken. Pas nog na de boekvoorstelling van nieuw werk van Eva Brumagne. De kinderen zagen het liggen, lazen de titel ‘Opgeruimd leven’ en riepen in koor: ‘dat heb jij toch niet nodig!’ Toen ik antwoordde dat ze ook de ondertitel ‘Roadmap voor tijd en balans’ moesten lezen, klonk het in kanon ‘dat heb je toch ook niet nodig’. Het boek gaat ook over keuzes maken en minimalisme. Minder maar beter. Een pleidooi voor minder spullen in huis en daar hebben mijn schatten misschien wel een punt. Alleen voor boeken (sorry Eva) maak ik graag een uitzondering. Het zette me aan het denken en dat is precies wat boeken moeten doen. Het werkjaar is weer begonnen. Dat laat zich voelen aan meer routine, langere files en sneller donker worden. Om de lokroep van een lui en vadsig leven (glaasje wijn bij het eten, schattie?) te negeren, denk je best na over wat je in die drukte in je mond steekt en hoe je beweegt of … niet beweegt of over de keuzes die je maakt. Over de file lees ik; ‘Het lijkt alsof we alleen maar lijdend voorwerp zijn van een probleem dat buiten ons ligt, maar dat is natuurlijk niet zo. Wij zijn de file.’ Daar heeft de auteur misschien wel een punt. Dit weekend kwam ik op het lumineuze idee om op maandagochtend recht uit mijn bed en in mijn loopkleren te springen en zo vóór de grote verkeersdrukte van Leuven naar Antwerpen te rijden. De hele weg hield ik mijn stuur vast met mijn duimen omhoog want als de lucht uit de autobanden loopt, sta ik dus wel in mijn korte broek langs de E19. Ik hou wel van een beetje spanning en was zo ineens opgewarmd toen ik in A aankwam. Ik holde uit de parking, de Groenplaats over, langs de kathedraal en het stadhuis naar de Kaaien tot aan het Havenhuis en terug. Het kan erger. Vervolgens spurtte ik naar de douche zodat niemand me in loopplunje kon zien. Toen ik daar per ongeluk op een noodbel drukte, brak het angstzweet opnieuw uit. Wat als nu snel twee gediplomeerde eerstehulpverleners met een draagberrie zouden toesnellen? Gelukkig bleef het bij een vrees en zat ik netjes op tijd te blinken in mijn kantoor met uitzicht op de kathedraal waar ik net voorbij liep. Ik wil de auto (en het lopen) afwisselen met trein en fiets. Over het spoor zit ik niet met mijn duimen omhoog maar moet ik me inhouden om mijn vingers niet in mijn oren te steken. Door meer per trein te reizen, kan ik gemakkelijk een boek per week lezen. Tijdens de spits met veel volk en nog meer getater, lukt dat helaas niet. De non-conversaties en het-schijnten vliegen door de lucht en genereren te veel afleiding en prikkels. Minimalisme in gebabbel. Daar zou ik iets voor willen doen. Ik begin bij de kleinst mogelijke eerste stap en gebruik oortjes. Aan het station van Antwerpen Centraal stond ik vanavond even in de file om mijn Velo kwijt te geraken. Ik bleef kalm en dacht alleen maar ‘Wij zijn de file’. Ik kies er voor aan deze file mee te werken en zo de andere kleiner te maken. Om een gewoonte te veranderen, moet ik het nu nog 30 dagen volhouden. Om in mijn hoofd op te ruimen, besliste ik zojuist nog eens te bloggen. Welke beslissingen heb jij vandaag genomen?