Keuzes maken

Het enige dat ik (bewust) laat rondslingeren in huis zijn boeken. Pas nog na de boekvoorstelling van nieuw werk van Eva Brumagne. De kinderen zagen het liggen, lazen de titel ‘Opgeruimd leven’ en riepen in koor: ‘dat heb jij toch niet nodig!’ Toen ik antwoordde dat ze ook de ondertitel ‘Roadmap voor tijd en balans’ moesten lezen, klonk het in kanon ‘dat heb je toch ook niet nodig’. Het boek gaat ook over keuzes maken en minimalisme. Minder maar beter. Een pleidooi voor minder spullen in huis en daar hebben mijn schatten misschien wel een punt. Alleen voor boeken (sorry Eva) maak ik graag een uitzondering. Het zette me aan het denken en dat is precies wat boeken moeten doen. Het werkjaar is weer begonnen. Dat laat zich voelen aan meer routine, langere files en sneller donker worden. Om de lokroep van een lui en vadsig leven (glaasje wijn bij het eten, schattie?) te negeren, denk je best na over wat je in die drukte in je mond steekt en hoe je beweegt of … niet beweegt of over de keuzes die je maakt. Over de file lees ik; ‘Het lijkt alsof we alleen maar lijdend voorwerp zijn van een probleem dat buiten ons ligt, maar dat is natuurlijk niet zo. Wij zijn de file.’ Daar heeft de auteur misschien wel een punt. Dit weekend kwam ik op het lumineuze idee om op maandagochtend recht uit mijn bed en in mijn loopkleren te springen en zo vóór de grote verkeersdrukte van Leuven naar Antwerpen te rijden. De hele weg hield ik mijn stuur vast met mijn duimen omhoog want als de lucht uit de autobanden loopt, sta ik dus wel in mijn korte broek langs de E19. Ik hou wel van een beetje spanning en was zo ineens opgewarmd toen ik in A aankwam. Ik holde uit de parking, de Groenplaats over, langs de kathedraal en het stadhuis naar de Kaaien tot aan het Havenhuis en terug. Het kan erger. Vervolgens spurtte ik naar de douche zodat niemand me in loopplunje kon zien. Toen ik daar per ongeluk op een noodbel drukte, brak het angstzweet opnieuw uit. Wat als nu snel twee gediplomeerde eerstehulpverleners met een draagberrie zouden toesnellen? Gelukkig bleef het bij een vrees en zat ik netjes op tijd te blinken in mijn kantoor met uitzicht op de kathedraal waar ik net voorbij liep. Ik wil de auto (en het lopen) afwisselen met trein en fiets. Over het spoor zit ik niet met mijn duimen omhoog maar moet ik me inhouden om mijn vingers niet in mijn oren te steken. Door meer per trein te reizen, kan ik gemakkelijk een boek per week lezen. Tijdens de spits met veel volk en nog meer getater, lukt dat helaas niet. De non-conversaties en het-schijnten vliegen door de lucht en genereren te veel afleiding en prikkels. Minimalisme in gebabbel. Daar zou ik iets voor willen doen. Ik begin bij de kleinst mogelijke eerste stap en gebruik oortjes. Aan het station van Antwerpen Centraal stond ik vanavond even in de file om mijn Velo kwijt te geraken. Ik bleef kalm en dacht alleen maar ‘Wij zijn de file’. Ik kies er voor aan deze file mee te werken en zo de andere kleiner te maken. Om een gewoonte te veranderen, moet ik het nu nog 30 dagen volhouden. Om in mijn hoofd op te ruimen, besliste ik zojuist nog eens te bloggen. Welke beslissingen heb jij vandaag genomen?