Tussen de lijnen

Wanneer ik thuis ga joggen, moet ik vaak uitleggen waar de Abdij van Vlierbeek ligt. Het is een bezienswaardigheid in de buurt van Leuven. Wie in de buurt is en het niet kan vinden, loods ik met plezier naar de bestemming. Deze week verblijf ik in een klooster in Limburg in een streek waar ik zelf de weg niet ken. Ze hebben er een bijzonder kunstwerk dat ik graag wil zien. Een doorkijkkerk met de naam ‘Reading between the lines’. Ik besluit er bij de eerste gelegenheid en vóór dag en dauw naartoe te joggen. Ik vertrouw op buurtbewoners om de weg te vinden. Ik loop binnen in de buurtwinkel. De Engels sprekende Kabir kijkt me vriendelijk maar verward aan en wijst de weg naar de kerk tegenover het klooster waar ik logeer. Tussen de lijnen begrijp ik dat hij niet weet waarover ik het heb. Er komt een klant binnen maar ook hij heeft nog nooit van een doorzichtige kerk gehoord en kijkt alsof ik ze niet meer op een rijtje heb. Ik bespeur weinig eigenaarschap en beslis dan maar de eigendom rond mijn arm te raadplegen. Google maps helpt me langs de Sint-Truidense steenweg in de juiste richting te lopen. Helaas geraak ik er niet binnen de tijd die ik heb en bovendien is het nog donker. Je moet niet vergeten dat ik hier voor het werk ben en dat er moet gewerkt worden. De volgende dag krijgen we een vrij blok in de namiddag en kan ik de kerk gaan bewonderen. Het formaat valt tegen. Ik had het alleszins anders in mijn hoofd. De zon is er niet bij. Dat kan het verschil maken. Je kan niet voortdurend schitteren. Het kunstwerk blijft wel de moeite te midden van het glooiende landschap gevuld met fruitbomen en lichtbruine koebeesten in de omliggende weilanden. Een paar jaar geleden kreeg ik eens een telefoontje van Ivan Sonck. Ik dacht dat ik per ongeluk naar een nummer had gebeld om sportuitslagen te horen zo vertrouwd klonk zijn stem. De voormalige sportcommentator had ook een engagement bij het loopblad Runners world en vroeg of ik mijn favoriete loopplek wilde delen voor de ‘foto van de maand’. Ik koos uiteraard voor de Abdij van Vlierbeek. De volgende dagen loop ik niet meer langs de steenweg maar neem ik kleinere straten. Als iemand de weg naar de doorkijkkerk vraagt, kan er toch iemand antwoord geven. En als de Runners world een plekje in Limburg zoekt, mogen ze mij nog eens bellen. Ik ken een bijzonder mooie plaats in de buurt van het doorkijkkerkje in Borgloon.

Attitude

‘Ik heb me ingeschreven voor een dance battle’, zei de jongste. Het was te denken dat kijken naar dansfilmpjes op een dag niet meer zou volstaan. Ze wil meer en als ze plannen maakt, voert ze die ook uit. Het is een doorduwertje die kleine. Het jaarlijks dansoptreden in de stadsschouwburg staat lang vooraf in onze agenda. Dit was een tussendoortje waarvoor ik op een bepaald moment ook tickets moest reserveren en een passende outfit moest kopen. Een goede voorbereiding is het halve werk en hoort bij haar attitude. Toen ik haar gisteren inschreef voor het scoutsweekend overwoog ik heel even op de medische fiche op de vraag naar bijzonderheden toe te voegen dat ze constant danst maar dat weten ze ondertussen bij de scouts ook wel. ‘s Avonds om acht was ons hele gezin present in het STUKcafé in Leuven voor DansbaAR. Het eerste uur stonden wij, papa, mama, broer én zus, een beetje beduusd van ons biertje te genieten serieus onder de indruk van de uitzinnige sfeer. Stevige muziek, twee presentatoren, een driekoppige jury en driehonderd joelende mensen in een uitverkochte zaal. Al dat verzameld danstalent in beweging zorgde voor een geweldige ambiance. Vierentwintig teams met elk drie dansers namen het tegen elkaar op in breakdance, urban en een derde variant. Allemaal in freestyle oftewel improviseren. Onze kleine nam het urban stuk voor haar rekening. Terwijl teams uit Hongarije, Tsjechië en Portugal aan de beurt waren, keek ze zittend vanop de grond toe. Ik had met haar te doen en stond tegelijk te kijken van zoveel lef. Ons favoriete team (24, 13 en 20 jaar oud) kwam pas laat aan de beurt. Na de aankondiging, veerde onze kleinste recht, nam haar plaats en danste alsof haar leven ervan afhing met een attitude van kijk maar eens goed. Ze deed het schitterend. Ze kreeg reacties op zijn breakdance van ‘What the fuck, you are damn good’ met bijhorende urbanbewegingen en speciale gelaatsuitdrukkingen. ‘Yeah! Damm good’. Tijdens de pauze stond ons hele gezin te genieten op de dansvloer. Stilstaan was geen optie. Onze lijven bewogen als vanzelf mee met de muziek. Er werd nog lang verder gebattled. Om één uur zijn we naar huis gefietst want deze morgen moest de kleine weer op om te repeteren voor een ander dansevent. Wat een attitude! Attitude, het is een klein ding dat een groot verschil maakt.