Pijnstiller

Een ongeluk komt nooit alleen. Nadat manlief een grote hernia had opgelopen, verrekte de jongste een cruciale spier in het dijbeen. Twee immobiele en pijn verbijtende huisgenoten werden ons deel. Aanvankelijk wilde ik uit liefde de pijn gewoon overnemen maar toen dat niet kon, zette ik in op pijnbestrijding. Na mijn jogging rende ik van hot naar her om aan geschikte medicatie te geraken voor ik weer rustig kon worden op de yoga en alle apothekers gesloten waren. Maar liefst twee keer ben ik bij een medicijnmens uit de wachtrij terug naar buiten gelopen. Dat is niet mijn gewoonte maar ik zal uitleggen waarom. Ik had namelijk gewoon een flinke voorraad pijnstillers nodig om het weekend heelhuids door te komen. Dat leek buiten de adviesrol van de apotheker gerekend. En wat doet een mens die niet krijgt wat hij snel nodig heeft. Ik heb zelfs even overwogen naar Nederland te rijden om in een benzinepomp naast de autosnelweg tussen de sigaretten en kauwgum aan spul te geraken. In ons dorp is er een apotheek met drie ‘loketten’. Je MOET er gaan zitten. Een jonge vrouw die lang gestudeerd heeft, kijkt je heel ernstig in de ogen en wil vervolgens je hele doen en laten weten alvorens ze de nodige middelen wil vrij geven. Ik heb al vaak geprobeerd te blijven staan en gewoon kort en bondig te vragen wat ik nodig heb maar ze slagen er iedere keer weer in te doen alsof het erger met me gesteld is dan het op het eerste zicht lijkt. Het is precies zoals met het lezen van de bijsluiter. Daar word je vaak nog zieker van. In een naburige gemeente gaat het om een oudere vrouw die alles over medicijnen weet en evenveel over mij wil weten. Eerst vraagt ze of ik nog loop, of hij nog fietst, hoe het met de kinderen gaat en waar we op vakantie gaan. Pas als die vragen juist beantwoord zijn, volgt het echte werk. Ik hoorde hoe ze nog met het diepte-interview van een ander slachtoffer bezig was, keek op mijn klok en ging buiten. Gelukkig kende ik in de stad nog een pillenverkoper waar je redelijk anoniem kan blijven. Ik sprak de woorden ‘Dafalgan’ en ‘Ibuprofen’. De witte jas ging zonder vragen naar een schuif, nam precies wat ik nodig had en rekende af. Soms moet het toch echt niet meer zijn.