Yoga

Mijn yoga juf heet Joni. Ik verzin het niet! Joni geeft Vinyasa yoga, een sportieve variant. Ik ben een trouwe en enthousiaste leerling. Op mijn vorige Camino, zag ik regelmatig een Française op een plein haar wandelbottinen uitgooien voor een paar mooie poses. Het leek me geweldig om dat ook te kunnen en het inspireerde mij om ook met yoga te beginnen. Ik heb er nog geen moment spijt van gehad. Het maakt me rustiger, sterker en gezonder. Ik had me vast voorgenomen om tijdens deze Camino ook zo nu en dan mijn veters los te maken en boots aan de kant te gooien voor enkele oefeningen. Ik ben echter geen geschikte plek tegen gekomen. Het gras was te nat. Het zand was te modderig. De stenen waren te hard. Onderaan in het stapelbed was er geen plaats en bovenop was te gevaarlijk. Bovendien was er geen zon te bespeuren voor de zonnegroet! Ik weet niet of een poncho over je hoofd en rugzak zwieren ook een goede beweging is, maar die kan ik ondertussen héél goed. Laat ons zeggen dat ik veel heb kunnen oefenen. Dat gaat zoals een klein kind in de kleuterklas zijn jas leert aandoen. Wel opletten dat je stapschoenen nergens op staan want dan sla je een mal figuur. De echte yoga oefeningen onderweg zijn voor een volgende stapvakantie. Ondertussen kijk ik reikhalzend (stretchen!) uit naar de volgende yoga les met juf Joni.

Welke route

Was het dat ene glas Porto bovenop de brug? Of lag het aan de taltijke Portohuizen rond de Douro? Ik had me vooraf voorgenomen om de Caminho Portugues dwars door Portugal te volgen en kocht de gids die me die weg zou wijzen. De eerste etappe kon ik echter nog kiezen voor de zee of het binnenland. Ik weet niet wat er precies gebeurde maar ik kon het niet laten. Ik werd meegesleurd door de Douro en bleef het pad ernaast volgen tot aan de zee. Een bijzonder mooi traject. Alleen jammer van de aanhoudende regen. De eerste nacht bleef ik overnachten dichtbij de zee en was ik helemaal alleen in de herberg. De volgende dag regende het precies nog harder en was de zee nog wilder. Ik snakte naar boerendorpen, weilanden en bossen. Het heeft wat stapvoeten in de aarde gehad om terug op de andere route te geraken. De wandelgids die ik meegenomen had, wist alleen het hoogstnodige en de gele pijlen bleven me hardnekkig naar de zee sturen. Die was te wild om te blijven volgen. Door de aanhoudende regen had ik al genoeg water gezien en ik besliste met de gps in de hand door te steken naar het binnenland. Ik had die eerste etappe ook gekozen voor de veiligere weg en moest nu even op mijn tanden bijten langs wegen waar de vrachtwagens me met poncho en al omver bliezen. Uiteindelijk kwam ik op de weg die ik wilde gaan. Ik was zo blij toen ik op een weipaal een gele pijl zag staan. Door het koude en natte weer, maakte ik wel vaart. Na vijf dagen was ik al in Spanje en in acht dagen was de klus geklaard. Vandaag ben ik aangekomen in Santiago de Compostela. Het was een mooie route maar ze zal nog veel mooier zijn als de zon schijnt.

Caminho Portugues

Eens je de Camino hebt gelopen, wil je meer van hetzelfde. Vorig jaar liep ik in één maand van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostela en vier dagen verder naar Finisterra en Muxia. Dit jaar wilde ik iets gelijkaardigs beleven. Ik koos voor een kortere route. De Portugese vanuit Porto. Het is ongeveer tweehonderd vijftig kilometer tot Compostela. Jean-Pierre en Alain, twee Fransmannen die ik vorig jaar op de weg tegenkwam, lieten me weten dat ze dit jaar in Lissabon zouden vertrekken. Dat ik daar niet aan had gedacht! Maar wacht. Ik doe geen half werk. Uit de race stappen is niets voor mij. Ik maak graag af waar ik aan begin en van Lissabon naar Compostela was dan weer te lang. Mijn allerliefste mama vindt nu al dat ik mijn gezin in de steek laat. De kans dat ik die mannen onderweg zal zien, is volgens hen nihil tenzij ik op één been stap en dat ga ik uiteraard niet doen. Bert en Kitty, het Nederlandse paar van vorige editie, lieten me weten over enkele weken ook te starten in Porto. Zo vreemd was mijn plan dus helemaal niet. De Caminho Portugues is duidelijk minder populair. Er zijn ook beduidend minder herbergen. En aangezien ik veel minder lang onderweg ben, zal ik ook minder volk leren kennen. Er wordt niet geroepen vanuit een toffe bar of goede herberg. Niemand komt me halen als ik ergens helemaal alleen blijf overnachten en dat is best wel jammer. Op mijn tweede stapdag kreeg ik een berichtje van Dirk, de Belg die ik vorig jaar helemaal op het einde ontmoette. Ik wilde stoppen maar stond voor een gesloten herberg en moest nog 12 kilometer verder. Hij begreep het helemaal en vroeg nadien of ik een slaapplaats had gevonden. Ik moest niet antwoorden. De Man en ook mijn gezin weten wat het is. Gewoon stappen en het kopje leegmaken. Verder niets. Zo simpel is dat en op deze kortere route is dat zeker het geval. Het is kort en krachtig maar zo zalig om weer te stappen.