Caminho Portugues

Eens je de Camino hebt gelopen, wil je meer van hetzelfde. Vorig jaar liep ik in één maand van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostela en vier dagen verder naar Finisterra en Muxia. Dit jaar wilde ik iets gelijkaardigs beleven. Ik koos voor een kortere route. De Portugese vanuit Porto. Het is ongeveer tweehonderd vijftig kilometer tot Compostela.

Jean-Pierre en Alain, twee Fransmannen die ik vorig jaar op de weg tegenkwam, lieten me weten dat ze dit jaar in Lissabon zouden vertrekken. Dat ik daar niet aan had gedacht! Maar wacht. Ik doe geen half werk. Uit de race stappen is niets voor mij. Ik maak graag af waar ik aan begin en van Lissabon naar Compostela was dan weer te lang. Mijn allerliefste mama vindt nu al dat ik mijn gezin in de steek laat. De kans dat ik die mannen onderweg zal zien, is volgens hen nihil tenzij ik op één been stap en dat ga ik uiteraard niet doen. Bert en Kitty, het Nederlandse paar van vorige editie, lieten me weten over enkele weken ook te starten in Porto. Zo vreemd was mijn plan dus helemaal niet. De Caminho Portugues is duidelijk minder populair. Er zijn ook beduidend minder herbergen. En aangezien ik veel minder lang onderweg ben, zal ik ook minder volk leren kennen. Er wordt niet geroepen vanuit een toffe bar of goede herberg. Niemand komt me halen als ik ergens helemaal alleen blijf overnachten en dat is best wel jammer.

Op mijn tweede stapdag kreeg ik een berichtje van Dirk, de Belg die ik vorig jaar helemaal op het einde ontmoette. Ik wilde stoppen maar stond voor een gesloten herberg en moest nog 12 kilometer verder. Hij begreep het helemaal en vroeg nadien of ik een slaapplaats had gevonden. Ik moest niet antwoorden. De Man en ook mijn gezin weten wat het is. Gewoon stappen en het kopje leegmaken. Verder niets. Zo simpel is dat en op deze kortere route is dat zeker het geval. Het is kort en krachtig maar zo zalig om weer te stappen.