De trein is altijd een beetje reizen. Tijdens een pandemie doe je alles met afstand. Ook vervoeren. Je gebruikt de Hello Belgium Railpass wanneer je genoeg hebt van een leven zonder feestjes en franjes en cultuur essentieel wordt. Toen ik dit weekend de trein nam voor een citytrip, merkte ik pas hoelang het geleden was dat ik me nog per trein had verplaatst. De oude klederdracht van het spoorwegpersoneel stond nog in mijn hoofd geprogrammeerd en moest nog gereset. Ik heb al mijn hele leven een zwak voor kostuums. Toen we nog mochten vliegen (ik heb geen familie in het buitenland) en we na een stapvakantie in een vliegtuig stapten, was ik altijd gecharmeerd door een steward en stewardess strak in het pak. Stijf in den eik, zeggen ze in Antwerpen. Geef toe. Iedereen ziet er beter uit in een mooi kostuum. Op begrafenissen merk je dat. Of op trouwfeesten. Het is het enige moment dat mijn echtgenoot een pak draagt. Ik kan dan mijn ogen niet van hem afhouden. In bedrijven met arbeidskledij weet ik dat het voor eeuwige discussies zorgt. Of vrouwen een rok, broekrok of broek mogen is nog zoiets. Allemaal hetzelfde of toch een beetje verschil. De kleuren van het bedrijf. Geen wonder dat de Belgische spoorwegen lange tijd geen personeel vonden. Wie draagt er nu graag grijs met oranje? Die verdienen een extra premie. Gisteren stapten wij op de trein en dacht ik heel even dat me van vervoermiddel had vergist. Ik was hun blauwe uniform duidelijk nog niet gewoon. Professioneel, praktisch en tijdloos ontworpen door het Belgische modehuis Xandres. Ze hebben zelfs een bijpassend mondmasker en vrouwen kunnen een kleedje kiezen. De conducteur was steward geworden en oogde euh…knap. Ik draaide me om en keek nog eens goed. Fluisterde dat die nieuwe uniformen beter waren waarop de geüniformeerde fier ‘veel beter’ riep. ‘En veel betere kwaliteit’. Duidelijk goed voor het werkplezier. De trein is nog meer reizen met dat nieuwe pak.
plannemie 