Mooie plaatjes

Zorg dat je niet in de knoop geraakt’ kuste hij me vorige week dag. Als we samen fietsen, souffleert hij me divagewijs door het landschap. Ik vertrek wapperend van de briefjes met knooppunten. Voorbij de eerste bocht, sla ik ze al in de wind en volg ik gewoon mijn neus. Knooppunten en ik, solo op de fiets werkt het echt niet. Ik wil rechttoe rechtaan vertrekken en dan op gevoel meanderen. Alleen in het weekend is er tijd voor escapisme en dan graag voluit. Ik fiets om het hoofd leeg te maken, lijf en leden te trainen en mooie kiekjes te verzamelen als vitaminen voor lastige momenten. Op vaderdag rijd ik met de fiets naar mijn papa. ‘Je gaat toch niet gewoon langs de steenweg? Gebruik toch Komoot.’ Het is voor hem ook vaderdag dus volg ik zijn raad. Op de parking aan het kasteel van Horst ga ik vol in de remmen. Van meters ver zie ik een oldtimer staan. Ik heb een zwak voor oude bakken. Gisteren kwam professor Tytgat met zijn rode Alfa Romeo naar de buurtsuper. Ik heb er langer naar staan gapen dan ik nodig had om wat streekproducten voor vaderdag te scoren. Als er na mijn knieën nog onderdelen kapot gaan, wil ik een oldtimer. Hopelijk kunnen ze dan prachtige carrosserieën combineren met een elektrische motor en authentiek gevoel. Een mens moet blijven dromen. Naast de oldtimer staat een moderne sportwagen met twee mannen en twee vrouwen. Ik zet mijn koersfiets tegen een boom en kadreer de oldtimer voor het kasteel. ‘Wilt u erbij op de foto, dat is 50 euro’ Ik wijs met mijn linkerhand naar zijn auto. ‘Als u die deur even voor me wil dichtdoen is het prima’ antwoord ik met mijn breedste glimlach. ‘Oh dat is euh…lekker ad rem’ sproesten ze uit. Dachten zij dat landgenoten van de parking dat niet kunnen, grinnik ik terwijl ik verder rijd tussen de weiden en bloemen. Ik passeer zelfs een bord met ‘Annemie’s bloemenweelde’. Zalig. Gewedige rit. Ik ben een beetje later op het appél door de Baloise Belgium Tour. Ik durf geen beeldjes meer schieten en mis zo dat van een mooie witte klassieke auto. Mijn verwekker verwelkomt me alsof ik eerst over de meet kwam maar dat was Cavendish. Papa blij en ik ook. Ik kan er weer tegen morgen. Een collega zweert bij kalk tegen verzuring. Voor mij graag bloemen en kleine  gelukskes. Bij voorkeur van de streek.  

Kussen

Mijn geluk kan niet op. Ik zou iedereen kunnen kussen. Echt waar. Ik krijg vaak te horen dat ik snel ga en te veel in korte tijd wil. Alsof dat een misdaad is en geen valkuil van een kwaliteit. Ik begrijp die feedback en hou er rekening mee want ik word soms ook moe van mezelf. Maar kijk, ik wil graag terug naar een wereld van nabijheid, contacten en dat alles zonder mondmasker. De voorbije weken keek ik om de haverklap naar de website om in te schatten wanneer ik een covd-19 vaccin zou krijgen. Ik fietste al tig keer rond het vaccinatiecentrum om de vorderingen te aanschouwen. Het mocht van mij allemaal sneller. Ik wil af van die afstand. Misschien staat er toch iets van die snelheid in mijn medisch dossier of hebben ze bijgehouden hoe vaak ik de website check en de voortgang opvolg. Ik zag Annemie Struyf gelukkig wezen op Instagram. Zij had via de reservelijst een prik gekregen in mijn vaccinatiecentrum. Dat wilde ik ook maar hoorde: zou je dat wel doen, kan je daar wel op tijd geraken met je agenda, wat als je niet kan, dat verloopt ook volgens leeftijd en nog veel meer. Ik gaf aan wanneer het kon maar wist natuurkijk nooit zeker of het zou lukken. Wie niet waagt, heeft niets. Twee collega’s met meer ervaring mogen pas maandag gaan in dat vaccinatiecentrum van mij. Gelukkig schreef ik me in. Ik kreeg vandaag een mail, sms én telefoontje. Op hetzelfde moment. Terwijl ik reageerde op de mail beantwoordde ik ook het telefoontje. Bijna trok ik de vriendelijke mijnheer aan de andere kant van de lijn door de telefoon. Of ik kon komen voor één prik van Johnson en Johnson. ‘Ja! Graag! Mag ik nog iemand meebrengen? Nee. Jammer. Dat begrijp ik. Ik kan je wel kussen man. Ik kom af.’ Ik moest alleen nog rustig naar daar rijden en bewust zijn van alle snelheidslimieten en camera’s  onderweg. Na afloop wilde ik iedereen kussen van geluk maar wachtte braaf tot ik weer veilig naar huis mocht. Met Voilà van Barbara Pravi als soundtrack. Ik werd er onmiddellijk  rustig van. Misschien helpt dat spuitje nog voor andere kwalen. Dankjewel aan al wie dit mogelijk maakt! Dikke kus.