Bij gebrek aan beter zat ik het voorbije jaar regelmatig op de hometrainer. Rondjes draaien is zo ongeveer de beste beweging voor slechte knieën. Terwijl je dat doet, kan je natuurlijk nog wat anders doen. Ik heb afgeleerd om tegelijk boeken te lezen want na een dikke kanjer kwam er ter hoogte van rug en schouders nog werk bij voor de kinesist en dat was niet helemaal de bedoeling. Gelukkig is er Netflix. Ik begon de ziekenhuisserie New Amsterdam te volgen en zo was Max Goodwin lange tijd mijn fietsmaatje. Ik ben weg van Ryan Eggold die de medisch directeur speelt van het oudste openbaar ziekenhuis in New York. Hij doet er meer dan de boel laten draaien. Hij wil veranderen. Er zijn al vierenvijftig afleveringen en van mij mogen ze nog even doorgaan. Ik denk dat het daardoor komt dat ik niet moe word van het fietsen nu en dat ik uren kan blijven trappen. Het is alsof ik voor mijn TV zit maar, sorry Max, met nog beter uitzicht en een bries op mijn snoet. Ik word gelukkig van de wind in mijn gezicht. Mijn nieuwe fiets bolt ook echt wel lekker. Het lijkt wel een speed pedelec maar dan zonder elektrische aandrijving. Ik ben er echt verliefd op. Met al ons hebben en houden op de fiets (jawel tent, slaapmat, slaapzak, stoel, kleren, boeken en eten) denk ik soms terug aan mijn kinderjaren wanneer ik met mijn fietsje en speelgoedsirene de Amerikaanse politieserie CHiPs naspeelde. Mijn broer en ik discussieerden over wie Erik Estrada (Frank de donkere) of Larry Wilcox (Jon de blonde) mocht zijn. Ik was dol op beide. Er werden honderdveertig episodes en een film gemaakt en ik zou die graag eens terug zien terwijl ik op de hometrainer zit. Ondertussen zitten we met onweer en felle regen op de veloroute en canals de Bourgogne. Met daarbovenop een lekke-schiet-me-niet-dood-ik-zeg-niet-dat-het-niet-kan-maar-het-zou-niet-mogen-antilekband achteraan. We rijden vandaag honderdenvijf kilometer zowel pompend als verzuipend door het Franse binnenland en opgedeeld in verschillende reeksen. Hij pompt mijn band op. Ik rijd op kop en geef gas. We zijn een goed team. Het maakt niet uit wie Frank is en wie Jon. We maken een treintje en crossen in een pittige versnelling naar Dijon. Daar wacht ons een hotel met een zacht bed, een warm bad en een goed gebalanceerd menu met topproducten uit de Côte-d’Or (Kir, Époisses kaas, mosterd en wijn). De fietsen mogen in de feestzaal slapen. Ik vind het helemaal de max.
plannemie 