Wandelen helpt. Tien duizend stappen per dag zijn een gezond middel tegen donker, kou, corona en stress. De ‘voor’ en ‘na’ bewijzen het telkens weer. Ik vertrek soms zwaar, gebogen als een oud wijf en arriveer licht, huppelend als een jong meisje. Ik krijg frisse wangen en een warm hart van de gezellig verlichte huiskamers in donkere straten.
Muziek helpt ook. Bij Working nine to five moet ik hoofdschuddend lachen. Mijn mondhoeken glijden achter mijn oren van de muziek die er in zit en mijn stappen lijken danspassen.
Naar de film gaan werkt. The worst person in the world bijvoorbeeld, zorgt voor intense gevoelens en diepe gedachten. De scène waarin het hoofdpersonage gespeeld door Renate Reinsve het licht aansteekt en begint te lopen terwijl de wereld rond haar blijft stilstaan, nestelt zich als een oorwurm in mijn hoofd. Zo een schakelaar wil ik ook. Tijdens een wandeling kan ik het niet laten wanneer ik Go Baby go hoor. Het is toch donker, ik begin stiekem te lopen en voel me even Julia in de film. Heel even ben ik The most happy person in the world. Ik loop een kort stukje en voel onmiddellijk mijn knieën. The smartest person in the world zegt me dat niet te doen om nog lang te kunnen blijven bewegen. Ik luister want wandelen is echt een goed alternatief.
De kerstboom. Nog iets. Als ik thuis kom van mijn wandeling, staat hij al. De grootste en de kleinste doen dat in zes komma zeven kilometer of een uur en twee minuten. Goed dat de wereld niet echt blijft stilstaan terwijl ik wandel zoals in de film. Het gaat om de mentale schakelaar. Die moet je weten te gebruiken. Ik krijg onmiddellijk zin om naast de kerstboom weg te duiken in een goed boek.
Lezen is dus nog iets. Het houdt niet op.
Wat helpt jou?
plannemie 