Het belang

De laatste zondag van mijn Camino. Ik ontbijt met twee Nederlanders en vier Duitsers. Daarnaast ontmoet ik een Belg uit Diest. We beginnen honderduit te vertellen. Ik merk amper dat mijn tafelgasten één voor één vertrekken. Ik zie een man met een heuptasje van Het Belang van Limburg aan de toog maar heb geen tijd om er meer aandacht aan te schenken. Iets vóór negen uur vraagt de landgenoot ongelovig of ik vandaag nog naar Muxia wandel. Ik neem snel afscheid en vertrek. In Belgisch Limburg lezen ze maar één krant en dat is Het Belang van Limburg. Als kind ben ik ermee opgegroeid. Nu maken manlief en ik regelmatig mee dat we niet ‘mee’ zijn op familiefeestjes omdat we een andere krant lezen. ‘Heb jij dat niet gelezen?’ klinkt het dan; ‘Het stond toch in de krant’. Niet de fabeltjeskrant maar het Belang van Limburg dus. In deze provincie kies je niet voor een krant omwille van politieke kleur of strekking en ook niet voor de sport of het streeknieuws. Je leest het dagblad omdat iedereen het leest. Alles en iedereen komt er wel eens in. Wat in Het Belang staat, is waar. Je bent pas dood als het in die gazet heeft gestaan. Niets zo verbindend voor een gemeenschap als eenzelfde krant lezen. Het is dertig kilometer stappen van Finisterra naar Muxia. Onderweg is er nergens een bar en dus blijf ik maar doorgaan. Wanneer ik in mijn reisgids kijk en mompel over een interessante plek die ik niet zie, stopt de man met het heuptasje. Hij vraagt of alles in orde is. ‘Oh yes’, zeg ik en ga verder in het Nederlands; ‘Ik denk dat jij een Belg bent’. Hij trekt grote ogen en vraagt hoe ik dat weet. ‘Alleen Limburgers lezen het Belang van Limburg’, weet ik. Hij is dertig dagen onderweg op de Camino del Norte en ik ben de eerste Belg die hij tegenkomt. We beginnen te praten en vooraleer we het goed beseffen zijn we in Muxia en drinken we samen bier. De Man is zijn naam. Dat kan Raymond van het groenewoud alleen maar zingen. Dankjewel aan Het Belang van Limburg dat ik De Man leerde kennen. Komen wij nu in de krant?