‘Hey Baby, het is geregeld. We vertrekken een dag eerder’. Ik zit zakelijk tussen twee sollicitatiegesprekken, luister en knik. Meer naar de collega naast me dan naar de andere kant van de lijn. Inwendig juich ik. Ik wil springen van geluk maar doe toch maar gewoon. Ik ben blij om wie hij is en wat hij doet. Hij legt nog uit dat ik anders toch weer werk maar dat weet ik zelf ook. Dat is geen nieuws. Ik denk altijd dat ik de berg nog op moet. Dat houdt me weg van het dal.
Zondag iets voor tien vertrekken we naar La douce France. Op Klara begint net Berg en dal met Pat Donnez. Meestal luister ik podcasts alleen maar alles ik leuker met twee. Als de Fransen een president mogen kiezen is Mia Doornaert een goede gast. ll se passe toujours quelque chose als zij er is. Zevenzeventig en altijd blijmoedig, nooit chagrijnig. ‘Zit je op een berg of in een dal’ is een geweldige openingsvraag die onmiddellijk naar de essentie gaat en niet aanzet tot overmatig vertellen zoals over de drie boeken die iedereen moet gelezen hebben. In die aflevering van Drie boeken was er geen speld tussen de woorden van La Doornaert te krijgen.
We gaan fietsen door berg en dal. Zonder koersfietsen. Ik kan toch niet zo snel als Wim en net als An slaag ik er nog steeds niet in mijn neus te snuiten zoals echte coureurs dat kunnen. Geef ons maar een fiets met bagagedragers voor een stoeltje, een boek en koffie onderweg tussen klimmen en dalen, inspannen en genieten, geven en nemen, sparen en opdoen. Wat een geweldige omgeving toch. Hoe harder ik de berg af rijd, hoe dichter ik me bij de berg voel.
plannemie 