Ja, het was weer zo een dag. Een grijze. Met veel wolken en weinig licht. Ik had speciaal een rode pull over mijn zwart kleed aan getrokken. De trein had vertraging, er zat luidruchtig volk op en ik was oortjes vergeten. Gelukkig had ik een roos boek bij in een handig formaat over een thema waar ik nooit genoeg van krijg. Er stonden leuke meditatieoefeningen in en ik kwam helemaal ‘zen’ op het werk aan. Het kan ook zijn dat Isolde et les Bens nog in mijn oren zaten na hun concert in Het Depot gisterenavond. Ik weet niet precies wat het is, maar ik heb het al enkele keren ervaren. Ik ben moe of voel me niet lekker, ga naar een optreden en krijg weer energie of ben instant beter. Schoonheid en ontroering zeker? Dat geeft toch kleur aan ons leven. Dan een hele voormiddag vergaderen. Ik hou niet van vergaderen. Na de middag overleggen. Dat lukt beter dan vergaderen. Het is meer zien, denken en voelen maar nog altijd niet doen. Ik wil sommige dingen niet blauwblauw laten en al zeker niet groen lachen. Soms zou ik echt liever van een wit blad beginnen. Misschien kan ik nog even buiten de lijntjes kleuren op de trein? Ik neem een stadsfiets maar ga vlak voor het begin van de Meir onderuit. Mijn boekentas tuimelt op de grond, ik krabbel recht en trek mijn kleed in de plooi. Morgen zie ik bont en blauw. Gelukkig word ik niet snel rood. Aan het station wacht ik twintig volle minuten om mijn vélo kwijt te geraken. Ik hoor en zie alle kleuren van frustratie rondom mij. Als ik ver onder de grond in de trein via de luchthaven stap, neem ik plaats naast een roze koffer. Waar zou die heen gaan? Naar goudgele stranden, groene bergen, witte bergtoppen, blauwe meren of elders? Het lukt me niet om te werken. Ik heb meer zin in kleurenwiezen of rode wijn. Doet er iemand mee?
plannemie 