Nooit meer hetzelfde

Mijn moeder is de elfde in de rij. Ik belde eerst nummer twaalf en daarna nummer dertien. Dat bleek de juiste keuze. Ja, zij wilde haar zus in het eerstvolgende verlengde weekend zeker gezelschap houden. Zo kan ik met mijn vader op citytrip. Mijn ouders zijn net een Siamese tweeling. Als je met de ene wil spreken, gaat onmiddellijk de luidspreker aan en luistert de andere helft mee. Het is altijd twee voor de prijs van één. Het is beter dan alles herhalen maar verre van ideaal en als je de ene een cadeau wil geven, voorzie je dus best een troostprijs voor de ander. Papa is vijfenzeventig geworden, had vijf jaar eerder genoten van Rome en wil nu graag mee naar Wenen. Ik blijk bij de pinken als ik vliegtuig, hotel en (ach, waarom niet) een concert in de zaal van het Wiener Philharmoniker reserveer. De harpiste uit de streek reageert niet op mijn bericht en ik neem haar dat niet eens kwalijk. Ze kan moeilijk alle Perenaren die Sachertorte komen eten persoonlijk ontvangen. Nadat we alle schilderijen en beelden in het Hoog en het Laag van het Slot Belvedere hebben bewonderd en we onze schnitzel achter de kiezen hebben, huppelen we enthousiast naar de Musikverein. Mijn vader die in normale omstandigheden met een plastron in de tuin werkt, voelt onmiddelijk wat rond zijn hals ontbreekt en aan mijn voeten schort. ‘Zie eens hoe sjiek die zijn, nu staan we er schoon op’. Ik haal onze tickets op en daarop staat ‘Loge 1 Rij 1 Stoel 1’. We krijgen onmiddellijk een laag glans over ons heen en passen zo perfect bij de zaal. Geen chique schoenen of stropdas nodig. Zo verfijnd zijn de muzikanten nu ook weer niet als Mozart lookalikes. De muzikanten, dirigent, solisten, bariton en sopraan, ze lopen allemaal langs ons heen het podium op en af. De sprekende mimiek van de dirigent is vanop onze plaats kostelijk om zien. Hij bespeelt het publiek zoals de muzikanten hun instrumenten. De bisnummers zijn van Strauss; An der schönen blauen Donau en de Radetzkymars. Er is er eentje heel gelukkig en het nieuwjaarsconcert zal nooit meer hetzelfde zijn.

Verbondenheid

Woensdag heb ik me nog eens in een speeltuin gewaagd. Met mensen waarmee ik nog nooit gespeeld had en de goestinggenerator als tool voor een goed gesprek over werkbaar werk. Denk aan goesting, werkeisen, autonomie, talent, verbondenheid, opladen en groei. We deden dat leeftijdsbewust voor instromers, doorstromers en uitstromers. Waar zit het met die thema’s op een schaal van nul tot tien? Waarom sta je daar? Wat is nodig om een stap verder te geraken? Wat kan je zelf doen? Niet zeggen maar doen. OK. Wat kan de organisatie doen? Initiëren en initiatieven aanmoedigen. Genoteerd. Collega’s blijken belangrijk want als je snel wil gaan, ga je alleen maar als je ver wil gaan, ga je samen. Verbondenheid was het sleutelwoord. Dat woord kwam terug toen we vrijdag in de ondernemingsraad spraken over thuiswerk. Willen we meer? Kunnen we meer? Zijn we daar klaar voor? Hoe willen we samen werken? Wat is daarvoor nodig? Wat willen we uitproberen of testen? Laat ons daarover in verbinding gaan en er met alle collega’s over praten. Als ik na het werk uit eten ga, zie ik zes oud-collega’s aan een tafeltje. ‘Wat een tof groepje en wat is dat lang geleden!’ Alles is met alles verbonden en toeval bestaat niet, denk ik. Even later zie ik nog een ancien. ‘Is dat hier een reunie?’ vraag ik en er poppen herinneringen op over de tijd dat we samen werkten, pauzes hadden en lief en leed deelden. Laat dat nu toch wel van belang zijn om elkaar beter te leren kennen, je verbonden te voelen en goed samen te werken.