Tak

‘Zorg maar dat je ongeschonden op ons gouden bruiloftfeest geraakt’, zei ze alsof we voor het eerst gingen fietsen en kwetsuren na het grote feest minder pijn doen. De voorlaatste fietsdag van de Oostzeeroute zetten we na veertig kilometer ons tentje op en de fietsen op slot voor een semirustdag in Haderslev. We hebben bijna 900 kilometer in de benen. Ik zal er mooi uitzien op het grote feest. Mijn bovenbenen lijken een pot duo choco van wit en bruin. Opgepompte wielerkuiten. Zelfs in blote voeten witte sokjes. Gelukkig heb ik nog een week om bij te kleuren. Eerst deze reis in schoonheid eindigen. Elke stop een klein gelukske. In Haderslev zijn het er veel. Te veel? Lieve berichtjes van de kinderen, een man met plannen, een fijne leesplek, een goede cappuccino met vers gebakken koek, de perfecte pasta vongole met een excellente fles rosé, nog een goede cappuccino met Belgische chocolade, ijs met salty caramel, een prachtige bloementuin en een zonsondergang aan het water. Ja, dit is te veel. Op het moment dat ik dat besef tot in mijn kleinste teen, blijft die laatste hangen. Op een brugje met trapjes die je geen trappen kan noemen, trap ik ernaast. Terwijl mijn linkervoet hapert, duwt iemand de slowmotionknop in en activeert een onzichtbare magneet. Ik zak eerst door mijn knieën, ga dan met mijn heupen tegen de vlakte, mijn schouders volgen mee in een vloeiende beweging en mijn hoofd moet ook mee. Mijn ene hersenhelft denkt nog ‘laat hem los, je sleurt hem mee in je val’ maar de andere gelooft ‘die rots in de branding houdt je wel overeind en vangt je op’. Beteuterd hef ik mijn gezicht van de grond en zie ik dat mijn rots naast me ligt. Daar liggen we allebei mooi. Gelukkig zijn we met onze neuzen net naast de eendekak gevallen. Ik gooi mijn jurk snel naar beneden en dan stopt de slowmotion en durven omstaanders dichterbij komen. We verstaan niets van wat ze zeggen. Ik stamel alleen ‘sorry sorry sorry’ en ‘tak tak tak’. ‘Dank’, is het enige Deense woord dat ik ken. Ik dank voor de hulp. Die val had ik liever niet gemaakt. Hoe is het toch mogelijk. Alsnog gehavend dus en wel met twee. Naast mijn witte sokken moet ik nu ook nog de schaafwonden op armen en benen proberen kwijt geraken. Tak.