Schoenen

Mijn collega heeft nieuwe schoenen. Een tikkeltje over de top en dus bijzonder mooi. Zeker niet te vinden in mijn maat. Ik wilde verder op het thema schoenen en ging bij een schoenenbaas op de koffie. Veel mensen nodigen Wouter Torfs uit om te spreken over zijn boek of gaan bij hem langs. Ik dus ook. Begin dit jaar was hij te gast in Touché bij Friedl’ Lesage op Radio 1. Ik wilde onmiddellijk zijn boek lezen. En dat boek heeft me niet los gelaten. De schrijver heeft het zelf over lijfboeken. Boeken waarin je van de ene in de andere herkenbare situatie tuimelt en spijt hebt dat je ze niet zelf hebt geschreven. Werken met hart en ziel werd één van mijn lijfboeken. Zijn onderneming heeft een missie, visie en waarden. Ze zoeken de juiste mensen op de bus, geven opleiding en evalueren. Het moet er ook plezant zijn. Werknemers mogen hun ziel niet achterlaten aan de deur tot de winkel sluit maar worden uitgedaagd hun menselijk kompas te volgen. Zoeken naar de kleine en grote G. Hij is van het enthousiaste type en vertoont snel de neiging om vol van iets of iemand te zijn. Ook dat ken ik. Wat hij doet, inspireert en geeft goesting. Ik trok mijn stoute schoenen aan en stuurde hem een mail. Dat ik helaas geen grootouders had in de schoenen business. Dat ik volgens stamboomonderzoek van schoenlappers (pletsers) afkomstig ben. Dat ik als vrouw uiteraard zot ben van schoenen maar met een tweeënveertig leerde maat houden. Hij gooide me een datum voor de voeten en ik mocht de vragen stellen. Over de waarde-oefening, de aanpak, de rol van de leidinggevenden en de vrees dat het schoentje niet zou passen. ‘Je moet kunnen leven met de imperfectie’, zei hij. ‘Het ene sluit het andere niet uit’. ‘Ga stap voor stap te werk’. Geen nieuwe schoenen voor mij. Ik heb mijn oude opgeblonken. Een verjaardag is een mooie gelegenheid om succes te vieren en een opportuniteit om op te frissen hoe je bent begonnen, wat je doet en waarom en wat de toekomst kan bieden. Als het schoentje past, trek je het best aan.

Ik ben er even niet

Dat is de titel van een boek. Het boek staat in onze boekenkast naast Een jaar voor jezelf. Dat kan toch geen toeval zijn! Ze staan alfabetisch op auteur. De boeken, bedoel ik. De toevalligheden klasseer ik niet. Die grijp ik. De beste herinneringen maak je zelf.

Er zijn verschillende soorten van jaren voor jezelf.

1. Je wil gewoon wat rust en ontspanning. Reculer pour mieux sauter. Zo herwin je kracht op lichamelijk, emotioneel en spiritueel vlak.
2. Je wil je leven in handen nemen door goed te functioneren en goed te voelen. Je kan beslissingen nemen, sterker worden en zo uit de valkuil van de chaos blijven.
3. Je kan op zoek naar de rest van jezelf. Welk belangrijk deel is verloren en wil je weer een plaats geven in je leven. Je kan in therapie gaan, een dagboek bijhouden, loopbaanbegeleiding volgen, een nieuwe uitdaging aangaan of op retraite gaan.
4. Je kan voorbij de horizon en nieuwe deuren openen. Wat zijn nog mogelijkheden voor jou?

Je kan eigenlijk geen verkeerde keuze maken als je kiest voor wat je aanspreekt.

2016 was mijn blogjaar. 2017 wordt mijn Compostelajaar.

Ik droom al van de pelgrimstocht sinds ik de Weg naar Compostela las en zag. Into the wild en Wild, de boeken en de films, maakten de goesting nog groter. Van waar wij wonen is het 2350 kilometer stappen doorheen 3 landen en heb je ongeveer 100 dagen nodig. Dat leek een onbereikbaar avontuur tot ik Ik ben er even niet las. De Duitse komiek Hape Kerkeling bracht me op het idee om te kiezen voor het mooiste stuk. Het Spaanse deel is 780 kilometer en haalbaar in 40 dagen.

Door groot te dromen en klein te starten, bedacht ik tien goede redenen om er volgend voorjaar even niet te zijn.

1. Ik maak graag tijd en stel liever niet uit.
2. Ik hou van uitdagingen en heb een nieuwe nodig. De vorige zijn afgevinkt of versleten.
3. Van stappen word ik de betere versie van mezelf. Ik kan dampen op mijn tempo.
4. Het is een cadeau aan mezelf na 20 jaar dienst en bijna 20 jaar huwelijk.
5. Dit is het enige jaar dat onze drie kinderen samen in de middelbare school zitten. Toen ze allemaal in de lagere school zaten, ging ik op inleefreis naar Guatemala. Ik ben terug vóór de examens.
6. De dagen worden langer maar het is nog niet te warm.
7. Het landschap is er mooi en de weg gemakkelijk te vinden als ik de Sint-Jacobsschelp volg.
8. Ik kan er Spaans spreken zonder uitgelachen te worden. Dat hoop ik toch.
9. Naast mezelf hoop ik ook ander volk tegen te komen. Als ik niet genoeg heb aan hun verhalen, heb ik nog mijn podcasts en e-books.
10. Last but not least, wil ik op mijn camino verbonden blijven met mijn geweldig nest dat me de kans geeft om te doen wat ik wil doen. De grootste schat keek zoals bij mijn marathonplannen met een blik tussen wat-een-lef-heeft-dat-wijf en dit-praat-ik-niet-uit-haar-hoofd. Hij is nu de platenkast aan het sorteren. Alfabetisch op uitvoerder. Je weet nooit welke inspiratie dan kan opleveren.

De keuzes die we maken vertellen veel meer over ons dan de mogelijkheden die we hebben.

Mijn verlof is aangevraagd en goedgekeurd. Ik ben lid van het Compostelagenootschap en praat met iedereen die me voor ging en liefst aankwam. Want hoewel slechts 18% (que?) slaagt, wil ik dat liefst ook. Maar niets moet. Alles mag.

Geluk komt niet voort uit het bereiken van de doelen, maar uit het overwinnen van de obstakels op de weg ernaartoe. Er is geen weg naar geluk. Geluk is de weg.

Bewegen

Naast een boeiende jobinhoud, toffe collega’s en een mooi kantoor, heb ik op het werk ook plezante koffiepauzes. Alleen daarvoor zou je er willen werken. De voorbije weken hing er ook zenuwachtigheid in de lucht. De grote wandklok aan de muur van de refter viel er zelfs van naar beneden. Meteen een reden om nog langer te pauzeren. Nee, toch maar niet. Niet zitten. Bewegen, bewegen, bewegen! Het preventief medisch onderzoek komt eraan en daar valt niet mee te lachen. Neem de trap! Ik heb een boon voor mensen met veel beroepsernst en een zwak voor iedereen en alles met een hoek af. Onze bedrijfsarts heeft de twee. Ze kent haar vak en ze doet je lachen. Ik heb het helaas alleen van horen zeggen want zelf mag ik nog niet naar de tweejaarlijkse check up wegens te jong. Ha! Volgens de deelnemers gaat het niet om een saai standaardonderzoek maar is het eerder stand-up comedy. Er wordt wel eens beweerd dat vrouwen geen humor hebben maar deze madam bewijst het tegendeel. De anti-stress oefening bijvoorbeeld heeft ons al flink doen lachen. Heb je last van stress? Ga zitten, bedek één neusgat en adem 5 maal diep in en uit. Dieper! Als je klaar bent, neem je de andere kant! Voel je het?! Overdrijven helpt ook inzichten geven over de onder/- en bovenbouw. Na elk bezoek bij de dokter worden in onze kantine omtrekken, waarden, percentages en indexen vergeleken. Sommige collega’s krijgen wel drie handjes (👍). Eén om minder brood te eten. Eén om meer groenten te eten. Eén om meer te bewegen. Goed zo! Doe zo verder! Collega’s worden met het blote oog gewogen en geschat. Wie de voorbije weken gezond heeft geleefd en uitkeek naar een lui en vadsig vervolg, bergt die plannen op en zet dapper voort. Wat een motivatie! Je zou verdorie willen dat je 45plus bent om erbij te horen. Gisterenavond ging ik naar de voorstelling Nicht schlafen. Ik hoopte vooraf dat ik niet in slaap zou vallen in de pluche van de stadschouwburg want ik was een beetje moe. Ik moest eigenlijk bewegen, bewegen, bewegen. Behalve de paarden van Berlinde De Bruyckere op het podium was alles heel levendig. Het optreden was boeiend en heftig van de eerste tot de laatste minuut. Nog een jalousie de métier. Voor zoveel gevoel, ritme, lenigheid, kracht en uithoudingsvermogen. Mijn blote oog zag nergens een gram te veel. Zouden zij ook koffiepauzes hebben? Krijgen zij ook een medische check up? En welke adviezen krijgen zij? Zeker niet die van bewegen, bewegen, bewegen. Bewegen dus. Ik ben alvast als een gek naar huis gefietst.

Plooifiets

Er zit een plooifiets in mijn hoofd en dat is niet zo handig. Hij hoort eigenlijk onder mijn achterwerk. Het idee verdween even naar de achtergrond, toen een collega onlangs zijn vingers per ongeluk tussen zijn opklapbare tweewieler stak. Dat zou mij ook kunnen overkomen. Toen één van mijn wandelende spiegels me terug gaf dat ik er moe uitzag en een collega glunderend vertelde dat hij een vouwfiets had gekocht, kwam het vervoermiddel weer in gedachten voorbij. Ik zat er nog steeds niet op. Gisterenavond ging ik naar Anton Walgrave. Het eigenzinnig songwriterstalent doet niet meer mee aan het commerciële circus. Hij gaat liever op zoek naar de essentie en geeft enkel nog huiskamerconcerten. In dit geval op de Trolieberg. Niet bepaald de drukste buurt van Leuven. Zo zat ik bij warme mensen in de sofa met een Walt gin-tonic in de hand. Twee gitaren, een prachtige stem en een reeks pedalen en knopjes. Bindteksten over authenticiteit, duurzaamheid, solidariteit, diversiteit en yoga. Op blote voeten. Voel je het komen? Juist. Die mannen waren daar met de plooifiets en een beetje met de trein. Als die dat kunnen met hun materiaal, is er eigenlijk geen excuus meer. Muzikanten krijgen op de meest onmogelijke momenten een ingeving van muziek of tekst. In mijn hoofd ontstond dit stukje. De zanger verwees naar de film Falling down. Ik voelde me even Michael Douglas en droomde dat de mottige neonverlichting in de file op de Mechelsesteenweg ter hoogte van Kampenhout Sas me te veel werd. Ik stapte uit en marcheerde over de brug. Net op tijd bedacht ik dat ik moest sturen en trappen. Ik vouwde mijn mindset op en klapte een beter idee uit. Zou de Kerstman ook plooifietsen hebben?

Choco

Ik had gisteren namiddag vrij. Niet om te gaan kerstshoppen. Het had gekund nu de Sint is vertrokken maar ik had iets beters te doen. Ik ging naar een bedrijf gespecialiseerd in het bouwen van relaties. Nee geen relatiebureau. Zeg ook niet zomaar reclamebureau. Een coöperatieve onderneming die staat voor verbinding, passie, aandacht en oorspronkelijkheid. Mijn gesprekspartner had mijn stukje over Systemisch denken gelezen en gebruikt opstellingen in het werken met organisaties. Hij deed al een opstelling met een politieke partij en liet de voorzitter zelf voelen hoe de verschillende actoren ten opzichte van elkaar bewegen. Zoals de mens op zoek gaat naar zichzelf en daar naar de waarheid zoekt, doen bedrijven dat ook. Zeker de bedrijven van de toekomst. Kijken naar wat je drijft, droomt en wilt bereiken is voor iedereen belangrijk. Mensen en organisaties willen leren en groeien en dat doe je in verbinding met anderen. Je neemt maar iets aan als je goed geholpen wordt, als je gelooft wat de ander zegt en als je voelt dat het echt is.

Een coach kan je helpen antwoorden te vinden op de vragen;

1. Wie ben je ?
2. Wat kan je ?
3. Wat wil je ?
4. Welke stappen ga je zetten om je doel te bereiken?

Een organisatie kan zich ook laten begeleiden om antwoorden te vinden.

1. Wat is de kernkracht? Hoe zit het met het DNA van de organisatie? In een veranderende wereld moet dat DNA af en toe eens vernieuwd worden zodat de kern het kloppend hart en kompas blijft.

2. Waarom doe je wat je doet?

3. Wat wil je bereiken?

4. Hoe ga je dat doen?

Als het DNA weer op punt staat, moet erover gesproken worden. Het werk wordt levend door een project, een campagne, een naam,.. Er komt begrip en beleving van de waarden en je krijgt veranderingsgedrag. De hele communicatie wordt aangepast. Structuren, tools, methodieken en veel meer. Uiteindelijk weet je wie je moet aanwerven en hoe je mensen moet begeleiden en coachen omdat iedereen weet wat er wordt verwacht. Medewerkers kiezen bewust om deel uit te maken van de organisatie en worden echte ambassadeurs.

Niet slecht voor een bedrijf dat is genoemd naar iets dat ik vroeger altijd op mijn boterham smeerde. Ik ben fan. Ze zeggen wat ze doen en doen wat ze zeggen en werken zo mee aan de bedrijven van de toekomst.

Systemisch

Gisteren heb ik mijn opleiding Systemisch werken afgerond. Dat leek me de logische volgende stap op wat ik al leerde in bemiddelen, coachen en procesbegeleiding. Soms ligt het immers niet aan de persoon of de groep maar aan het systeem. Organisaties zijn levende systemen en daar gelden nu eenmaal een aantal behoeften. Ze bestaan om een bepaalde reden. Ze hebben een geschiedenis. Het gaat over erbij horen of niet. Er is ordening en een balans tussen geven en nemen. Als aan de vijf basisbehoeften iets schort, gaat dat systeem het zelf oplossen. Dat lijkt handig maar dat kan ook voor problemen zorgen. Via de oplossing kom je dan vaak bij het probleem. Hoofpijn is niet het gebrek aan een aspirine. Een symptoom is een teken en wil een signaal geven of iets herstellen. Als een probleem al langer bestaat en de oorzaak niet helder is. Wanneer voor de hand liggende en reeds gebruikte methodes niet werken. Wanneer de energie weg lekt. Dan, is het interessant om naar het systeem te kijken en je af te vragen; sinds wanneer is de situatie zo, wat is er toen gebeurd, komt het elders in de organisatie voor en is het eerder al voorgekomen? Het systeem zoekt immers een weg voor dingen die niet benoemd of erkend worden. Ik koos voor het Bert Hellingerinstituut in Nederland en voelde me ontzettend goed bij mijn Hollandse maatjes hoewel ik de visjes zelf niet zo graag lust. Toen ik aankwam voor het laatste blok, vertelde ik hoe mooi het er is en dat ik me onderweg moest inhouden om niet voortdurend te stoppen om foto’s te trekken. ‘Oow! Wat zeg je dat mooooi! Je zegt niet; ik neem een foto. Maar je zegt; ik trek een foto. Alsof je als het ware je omgeving hélémaal naar binnen trekt en méé neemt. Prrrachtig!’ Je kan er van zeggen wat je wil maar ik hoor die zachte ‘g’ graag en ik vind het geweldig als ze mij prachtig vinden om mijn ‘mooi Vlaams’. In ieder geval. Ik heb nieuw gereedschap in mijn koffer en hoop met een rake vraag of waarneming weer lucht in een probleem te krijgen. Erbij horen en je plek krijgen in het geheel, het houdt me bezig. Oordeelloos kijken en mijn hele gewaarzijn inzetten, het lukt alsmaar beter. Uitzoomen in plaats van inzoomen, het maakt de zaken heerlijk helder. Je moet ook helemaal geen karnemelk drinken om groter te worden. Je groeit ook van een goede opleiding, ervaren trainers en fijne mede-cursisten.