Al van toen hij geboren is, wil ik met hem op citytrip. Dertien jaar geleden kreeg ik een sms-bericht tijdens een saaie technische controle van de auto. De hele hal kon meegenieten van mijn vreugdekreet. Vorig jaar wilde ik hem voor een mijlpaal een herinnering cadeau doen maar door corona kwam er van onze vlucht naar en verblijf in Madrid weinig in huis. De troostprijs was een voetbaltenu van Real en een Spaanse avond met paella toen het tussendoor weer even mocht. Een tweede poging zonder vliegen komt nu, na de vaccinatie. Hij haalt me ondertussen bijna in in lengte en laat zijn coronakapsel staan. Mijn broer en dus zijn papa had ook ooit lange haren maar dat was bijlange niet zo mooi. Googel weet de beste skateplekken ter wereld en Berlijn staat in de top twintig. Ik vind Berlijn al langer geweldig en moet niet lang nadenken. Daar moeten we zijn. Mijn geluk kan al niet meer stuk als zoonlief zijn neefje een boek aanraadt voor op de trein. Na het lezen blijft mijn geluk duren. Het wordt een zalige trip. Hij ontdekt de Duitse taal en geschiedenis, Angela Merkel en Fritz-cola en leert met stokjes eten. We zien alles wat we willen zien. Ik merk dat mijn metekind nooit zaagt, regelmatig laat horen wat hij geweldig vindt en net als ik graag Indisch en sushi eet. We houden van dezelfde Haribo-snoepjes, tsjingen ijverig met onze drankjes, weten meestal iets te vertellen en lachen graag. We hebben alles uit de reis gehaald wat erin zit en ik leer mijn metekind beter kennen. Ik heb er maar één en kan me geen beter voorstellen. Als de Britten terugkomen op hun historische vergissing gaan we samen naar Londen. Als dat te lang duurt, gaan we over 27 jaar terug naar Berlijn. Hij is dan 40 en ik 73.
plannemie 