Vervolg

Daar komt te veel gedoe van, denk ik, als een lezer van mijn blog suggereert om allerlei attributen mee te nemen naar de supermarkt. Ik zie me daar al binnenkomen met een witte roos of koerspet. Ik vind het wel geweldig dat hij mijn recentste stukje leest en mee nadenkt. Het geeft meteen zin om te reageren en weer te schrijven. 

Zo heb ik mensen graag. Ook wie niet publiek reageert maar onmiddellijk een uitnodiging voor de Ladies card club stuurt, maakt connectie en heeft een speciaal plekje in mijn hart. Ik ben geboren met een groot hart dat door de jaren heen nog is uitgezet maar meer dan me lief is, krijgt het helaas ook deuken en littekens al ben ik daar wellicht ook gewoon heel ontvankelijk en gevoelig voor. Enfin, ik ben vrijdag niet in de supermarkt geraakt want ik moest kaarten. In kleurenwiezen kan je met grote en kleine miserie wel wat bereiken. 

Ik besef natuurlijk dat ik niet alles onrechtstreeks kan oplossen met mijn schrijfsels. Ik zou eindeloos veel fouten van mezelf en anderen willen herstellen maar zo werkt het niet zeker? Ik zag vrijdag een hele rits oud-collega’s en dus ook enkele voorgangers en voel me met hen verbonden via hun verhalen. Of ze er nu twee jaar of drieëntwintig jaar geleden mee zijn gestopt, de eerste droomt er nog geregeld van en de laatste denkt nog regelmatig aan vervelende affaires die hem hebben getekend. Het klinkt even triest als relativerend. Als ik het toch niet kan vermijden, moet ik er misschien minder aandacht aan besteden. Er is toch geen ontkomen aan. Het hoort erbij. 

Goed om weten als het rad steeds sneller gaat draaien. Alsof je aan de zinloosheid van het rennen kunt ontkomen door sneller te gaan rennen. Een zin uit het nieuwe boek van Juli Zeh die me pakt en onmiddellijk doet ontspannen. Als de lezeres uit Brugge die nu ook leest, kom ik binnenkort af om hem te bespreken. Dat is dan bij deze hopelijk ook alweer geregeld.